Ένα βιβλίο που προσπαθεί να βρει την ταυτότητά του ανάμεσα στο δοκιμιακό λόγο και στο μυθιστόρημα, στη φιλοσοφία και στην ψυχολογία. Συναντιέται πάνω στη «Γέφυρα του Καρόλου» με το προηγούμενο πνευματικό πόνημα της συγγραφέως, «Ο Παλιάτσος και η Άνιμα», συνεχίζοντας -με φόντο στο εξώφυλλο την περίφημη αυτή γέφυρα της Πράγας- την εξερεύνηση ή καλύτερα την ανίχνευση στις δαιδαλώδεις ατραπούς της ανθρώπινης ψυχής. Οι αναγνώστες κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων του ανεξιχνίαστου ψυχικού κόσμου και γίνονται μύστες των αρχέγονων και διαχρονικών τελετουργιών του έρωτα, της φιλίας, της θρησκείας, του πόνου και γενικότερα των συναισθημάτων, που μας οδηγούν, αν δεν τα χειριστούμε σωστά, στις νευρώσεις και στην ψυχανάλυση.Η συγγραφέας περνώντας από ιστορίες-διαδρομές στον κόσμο εντός της και των άλλων, καταλήγει στο συμπέρασμα πως μόνο αν βρούμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας, θα βρούμε τον άλλο και το Θεό. Η αγάπη είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, το διαβατήριο για την αυτοπραγμάτωσή μας, την αρμονική και ισορροπημένη συμβίωση με μας τους ίδιους και τους πλησίον μας.
Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το αίσθημα του ανικανοποίητου- αυτού του ύπουλου εχθρού της εποχής μας- θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί ν’ αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, απ’ όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται!
Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε˙ προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικοτητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν ΦΑΝΤΑΣΜΑ στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…».
Την επιμέλεια του κειμένου είχε η «Κατερίνα των βράχων»
Το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός».
1 σχόλιο:
Η συγγραφέας ξέρει πολύ καλά να διαβάζει την ψυχή, αναγνωρίζοντας την τεράστια ανάγκη του ανθρώπου ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί, ώστε να μπορέσει να ολοκληρωθεί και να βρεί τις ισορροπίες του.
Η σοφή απλότητα που διακατέχει το ύφος του βιβλίου με γοήτευσε και επιβεβαίωσε όλα όσα κατά καιρούς ένοιωσα στις εσωτερικές μου αναζητήσεις.
Ψάχνοντας βαθειά μεσ' την ψυχή μου μπορώ ν' ανακαλύψω τις ανάγκες, να θεραπεύσω αν χρειαστεί τις αδυναμίες της.
Είναι ο μόνος δρόμος να γνωρίσω, ν' αποδεχτώ, να πιστέψω και ν' αγαπήσω τον εαυτό μου και στην συνέχεια να δώσω μια αληθινή αγάπη στους άλλους.
Συμφωνώ και επαυξάνω με " όσα μας οδήγησαν σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα, σε ακραίο πόνο..."
Μόνο έτσι αισθάνομαι το μεγαλείο και την δύναμη της ζωής,του έρωτα και του πάθους.
Καταπληκτικό το ότι "ο έρωτας σε μεταβάλλει σε σπόρο, που από μόνος του ποθεί να ζήσει πεθαίνοντας βυθιζόμενος στο σώμα του άλλου..."
Μην αφήσω λοιπόν την αγάπη που δεν έδωσα να γίνει ο τεράστιος καημός μου..
Ας γίνει το μόνιμο μέλημα όσο υπάρχω σε τούτο τον κόσμο.
Είναι νόμος στη ζωή ετούτη, όσο περισσότερη αγάπη δώσω, θα επιστρέψει σε μένα σε τεράστιες ποσότητες.. και η συγκίνηση θα είναι ατέλειωτη.
Όμως ας μην προσδοκώ πολλά και ίσως την γεύση του ανικανοποίητου να μην την νοιώσω ποτέ.
Θα αφήσω όσους αγάπησα να με εκπλήσσουν αναπάντεχα,όταν το έχουν ανάγκη...
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ
Δημοσίευση σχολίου