Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Μαθητές και εξετάσεις
Ένα γράμμα αφιερωμένο στους μαθητές που διαγωνίζονται στις πανελλήνιες εξετάσεις

«Έτσι μαθαίνει ένα παιδί, ρουφώντας επιδεξιότητες με τα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών του, ώσπου να φτάσουν βαθιά μέσα του. Απορροφώντας τις συνήθειες και τις στάσεις του περίγυρού του, σπρώχνοντας και τραβώντας τον κόσμο του.

Ένα παιδί μαθαίνει πιο πολύ από τη δοκιμή παρά από το λάθος, πιο πολύ από την ευχαρίστηση παρά από τον πόνο, πιο πολύ από την πείρα παρά από την υποβολή και τη συμβουλή, και πιο πολύ από την υποβολή παρά από την καθοδήγηση.

Έτσι ένα παιδί μαθαίνει με τη στοργή, την αγάπη, την υπομονή, την κατανόηση, τη συμμετοχή, με το να είναι και να κάνει. Μέρα με τη μέρα το παιδί μαθαίνει λίγα απ' αυτά που ξέρετε, λίγα περισσότερα απ' όσα νομίζετε και καταλαβαίνετε.

Αυτά που ονειρευόσαστε και πιστεύετε, αυτά γίνεται το παιδί. Από την αντίληψή σας που είναι θολή ή διαυγής, από τη σκέψη σας που είναι συγκεχυμένη ή οργανωμένη, από τα πιστεύω σας που είναι ανόητα ή σοφά, από τα όνειρά σας, που είναι άχρωμα ή —αυτό μ' αρέσει πολύ— χρυσά, από τις ανακρίβειες που λέτε ή από την αλήθεια, από όλα αυτά μαθαίνει ένα παιδί».

Φρέντερικ Μόφετ «Πώς μαθαίνει ένα παιδί».

Εδώ και αρκετές ημέρες γύρευα ένα άρθρο αφιερωμένο στους μαθητές που αυτή τη περίοδο δοκιμάζονται με το θεσμό των πανελληνίων εξετάσεων. Ομολογώ πως η απογοήτευσή μου ήταν μεγάλη. Με έκπληξη διαπίστωσα πως τα κείμενα που αναφέρονταν στις εξετάσεις ήταν σπάνια και τα πιο πολλά από αυτά γραμμένα εμφαντικά για να αρέσουν στους μαθητές ή στους γονείς τους και (κυρίως) όχι σε όσους δεν «επιτύγχαναν» σε αυτές.

Για τις εξετάσεις υπάρχουν πολλά πράγματα να ειπωθούν και από ανθρώπους με μεγαλύτερη εμβρίθεια. Λίγες σκέψεις μόνο πρόχειρες θέλω να μοιραστώ, απευθυνόμενος στους μαθητές, με όσους τολμάνε να βλέπουν πιο βαθιά από τα γεγονότα.

Η «επιτυχία» στις εξετάσεις είναι ένας τίτλος που εξασφαλίζει απλά την είσοδο σε μια σχολή και όχι την πληρότητα του βίου. Δυστυχώς ό,τι αξίζει να μάθετε ως άνθρωποι δεν θα το διδαχθείτε στο σχολείο. Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να μάθετε είναι να αγαπάτε και να αγαπιέστε. Αυτό δεν θα το διδαχθείτε σε κανένα σχολείο ή φροντιστήριο και σίγουρα δεν θα το εξεταστείτε στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Στις εξετάσεις ενδιαφέρει αυτό που ξέρετε ή δεν ξέρετε κι όχι αυτό που είστε. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας και σε κανέναν άλλο να σας κρίνει γι’ αυτό.

Όταν ένα σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα βγάζει αποτελέσματα, αυτά μπορεί να είναι καρποί μιας υγιούς διαδικασίας μόρφωσης; Προβληματιστείτε λίγο περισσότερο τι είδους νικητής υπάρχει σε έναν αγώνα που δεν δόθηκε ποτέ.

Σε αυτή τη διαδικασία δεν είστε μόνοι και δεν θα βγείτε μόνοι. Κάθε δοκιμασία μπορεί είτε να σε ωριμάσει είτε να σε απελπίσει. Διαλέξτε.

Το κείμενο του Μόφετ επιλέχτηκε για να σας θυμίζει τι αξίζει να μάθετε και πώς. Όλα τα άλλα που διδαχτήκατε στη τάξη, πιστέψτε με, θα τα ξεχάσετε πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι πιστεύετε.

Το Υπουργείο Ονείρων θα ήθελε να ευχηθεί σε ΟΛΟΥΣ τους διαγωνιζόμενους επιτυχία με ό,τι αυτή σημαίνει για τον καθένα ξεχωριστά. Και κάτι τελευταίο: τα αποτελέσματα των πιο σημαντικών εξετάσεων στη ζωή σας δεν θα είναι αυτά που θα αναρτηθούν στους πίνακες των σχολείων το Καλοκαίρι. Τα αποτελέσματα των πιο σημαντικών εξετάσεων στη ζωή σας θα είναι η απάντηση που, σαν μεγαλώσετε, θα δώσετε τον εαυτό σας όταν αυτός σας ρωτήσει αν γίνατε όλα όσα είσαστε.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι τα παιδιά έχουν την ανάγκη των ευχών μας για καλή ευόδωση των κόπων τους σ΄αυτόν τους τον αγώνα.
Και ναι η μόρφωση θα μπορούσε να είναι υγιής, αληθινή, αν όλοι από κοινού, οικογένεια, παιδεία, σχολείο, πορεύονταν σε μια κοινή προσπάθεια ώστε " το παιδί να μαθαίνει πιο πολύ από ευχαρίστηση παρά από τον πόνο".
Και για να αδράξω την ευκαιρία του πολύ ενδιαφέροντος, κατ' εμέ τουλάχιστον, θέματος των Νέων Ελληνικών, που τέθηκε σήμερα, μήπως θα έπρεπε να αλλάξουμε την κακή σχέση των μαθητών με το βιβλίο, αφού αποτελεί γι΄αυτούς μια καταναγκαστική υποχρέωση για τον δρόμο προς την"επιτυχία" και όχι μέσο μόρφωσης;
Ο δε λόγος της παράξενης καταστροφικής μανίας που τα καταλαμβάνει, όταν τελειώσουν οι εξετάσεις, μήπως δηλώνει απλά την απελευθέρωσή τους απ΄αυτό που αντιπάθησαν, που τα κράτησε δέσμια;
Μήπως να δείξουμε στα παιδιά ότι βιβλίο είναι απαραίτητο να συνυπάρχει αρμονικά με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης και γνώσης, ότι γίνεται το μέσο κρατώντας το στα χέρια τους, να διεισδήσουν στη ψυχή του συγγραφέα να εμβαθύνουν στην σοφία του, στην ευαισθησία του, να ταξιδέψουν στην εμπειρία της ψυχής του;
Ο σπουδαίος στοχαστής, ο εκφραστής του θεωρητικού προβληματισμού και των αναζητήσεων της ανανεωτικής γενιάς του 1930, παρά το γεγονός ότι έζησε καιέγραψε σε παλιότερες εποχές,αγγίζει τους σύγχρονους προβληματισμούς, αφού τυχαίνει να συμπίπτουν και να επαναλαμβάνονται, η οικονομική αστάθεια, η απαισιοδοξία και η καταθλιπτικότητα, που τείνουν να καταργήσουν κάθε θετική εξέλιξη.
Είθε τα παιδιά να γίνονται "μέσα απ' τα χρυσά όνειρά μας", να ανακαλύψουνν όμορφους δρόμους, ν΄αγαπήσουν τη ζωή, να ομορφύνουν τον κόσμο που άθελα τους ζουν!!!

Τρίτο πρόσωπο είπε...

Συγκλονιστικός υπουργέ μου... Συγκλονιστικός...

filologina είπε...

Το άρθρο σου και οι σκέψεις σου είναι εξαίρετα!
Φωτοτύπησα το κείμενο και το μοίρασα στους μαθητές μου. Το υπουργείο ονείρων το άφησα σε ένα μυστήριο.
Τους άρεσε πολύ και μάλιστα μου είπαν πως τα λόγια απηχούσαν στους δικούς τους προβληματισμούς και άκουσαν τα λόγια που θα ήθελαν να ακούσουν αυτή τη περίοδο.
Εκ μέρους των μαθητών μου λοιπόν σου μεταφέρω ευχαριστίες και πολλά και θερμά συγχαρητήρια.
Τα κείμενά σου είναι καταπληκτικά! Μπράβο πολλές φορές!

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα σαν γονίος σου λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ...πολύ καλός ο μόφετ και οι σκέψει σου.