Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
-Ο Σχεδιασμός της Δολοφονίας του Ιησού-


του Δημήτρη Αρκάδα

Εισαγωγικά

Η σταύρωση του Ιησού δεν ήταν ένα γεγονός το οποίο συνέβη ως «κεραυνός εν αιθρία». Αντιθέτως, υπήρξε το αποτέλεσμα ενός ιδιαίτερου σχεδιασμού από ομάδες ανθρώπων, οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί σαφώς αρνητικά στο πρόσωπο και τη δράση
του Ναζωραίου. Πρόθεσή μας είναι να αναδείξουμε τα κυριότερα σημεία αυτού του σχεδίου, ουσιαστικά ενός σχεδίου δολοφονίας, απαντώντας σε βασικά ερωτήματα, όπως: α) ποιοι συνέλαβαν και κατέστρωσαν την ιδέα της δολοφονίας του Ιησού; β) ποια ήταν τα κίνητρά τους; γ) ποιες επικοινωνιακές τεχνικές και στρατηγικές εκφοβισμού του Ιησού ακολούθησαν;

Πηγή μας σε αυτό το εγχείρημα θα είναι οι πληροφορίες που μας παρέχει το ευαγγέλιο του Ιωάννη. Η εκκλησιαστική κοινότητα, η οποία το γέννησε και το διαμόρφωσε, μας κληροδότησε επαρκή στοιχεία, αν και υπό μορφήν κρυμμένων λεπτομερειών, προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε το ιδιότυπο «χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι όποιες πληροφορίες έχουμε, μας παραδίδονται φιλτραρισμένες και επεξεργασμένες μέσα από την χριστιανική οπτική και μάλιστα εξυπηρετώντας πολλές φορές πολεμικούς και απολογητικούς σκοπούς. Εν τούτοις για το συγκεκριμένο θέμα, η μαρτυρία του Δ΄ ευαγγελίου, όντως ίσως ως η μοναδική δεξαμενή άντλησης δεδομένων, καθίσταται πολύτιμη και εκ των πραγμάτων αδιαπραγμάτευτη.

Οι Ηθικοί Αυτουργοί

Σύμφωνα με τα δεδομένα των Συνοπτικών ευαγγελίων, δηλαδή των ευαγγελίων του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά, αυτοί που εμπνεύστηκαν και σχεδίασαν την δολοφονία του Ιησού ήταν οι ακόλουθες ομάδες ή πρόσωπα: οι Φαρισαίοι (Ματθ. 12:14 Μαρκ. 3:6), οι γραμματείς (Μαρκ. 11:18 Λουκ. 19:48), οι πρεσβύτεροι (Ματθ. 27:20), οι αρχιερείς (Ματθ. 27:20 Μαρκ. 11:18 Λουκ. 19:48), οι Ηρωδιανοί (Μαρκ. 3:6), οι πρώτοι του λαού (Λουκ. 19:48) και ο Ηρώδης (Λουκ. 13:31). Παρατηρούμε, δηλαδή, έναν ευρύ συνασπισμό πολιτικών (Ηρώδης, οι πιστοί της δυναστείας Ηρωδιανοί και οι πρώτοι του λαού), θρησκευτικών (πρεσβύτεροι και αρχιερείς) και πνευματικών (Φαρισαίοι και γραμματείς) δυνάμεων του Ιουδαϊσμού, προκειμένου να εξολοθρεύσουν («ἀπολέσωσιν» είναι ο συνοπτικός όρος) τον Ιησού.

Η χρήση του συγκεκριμένου ρήματος δεν είναι τυχαία. Το ρήμα «απολύω», πέραν της εννοίας του «σκοτώνω», σημαίνει και «καταστρέφω», «χάνω» ή «αχρηστεύω». Η σημασία, δηλαδή, των συνοπτικών αφηγήσεων για τον Ιησού, δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην τον θάνατό του, αλλά μάλλον προσδιορίζει την διάθεση των παραπάνω ομάδων ή προσώπων να τον «βγάλουν από την μέση».

Αντίθετα, ο Ιωάννης, ήδη από τα πρώτα κεφάλαια της γραφής του, επισημαίνει ότι «εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι» (5:18). Παρατηρούμε ότι το ρήμα, το οποίο δίνει τον τόνο στην φράση, είναι το «αποκτείνω», το οποίο έχει ένα συμπαγές σημασιολογικό φορτίο: σημαίνει την καταδίκη σε θάνατο, την επιβολή της θανατικής ποινής, σαν να είναι ένα γεγονός αποτετελεσμένο και επικυρωμένο. Άρα, για τον Ιωάννη και την παράδοσή του, ο σχεδιασμός της δολοφονίας του Ιησού είναι μία ενέργεια την οποία έχουν αποφασίσει από πολύ νωρίς οι «Ιουδαίοι».

Ποιοι κρύβονται πίσω από αυτόν τον πολύ γενικό όρο; Για την κοινότητα του Ιωάννη είναι όλοι όσοι αρνούνται να πιστέψουν στον Ιησού. Τούτο το γεγονός, σε συνδυασμό με τον χωρισμό Εκκλησίας και Συναγωγής που έχει ήδη συμβεί την εποχή που διαμορφώνεται η τελική έκδοση του ευαγγελικού κειμένου, προξενεί ένα βαθύτατο ψυχικό ρήγμα ανάμεσα στους πιστούς του Ιησού και αυτούς που τον αρνούνται. Η κοινωνική και πολιτιστική πραγματικότητα των Ιουδαίων, όπως οι θρησκευτικές τελετές καθαρμού τους (2:6), οι γιορτές τους, όπως «τὸ πάσχα τῶν Ἰουδαίων» (2:13 6:4), η «ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, ἡ σκηνοπηγία» (7:2), τα ταφικά τους έθιμα (19:40), ο «ὑμέτερος νόμος» τους (8:17 10:34), η περιτομή που «Μωϋσῆς δέδωκεν ὑμῖν» (7:22), είναι δεδομένα που δεν αγγίζουν τους χριστιανούς. Τα θεωρούν πλέον ξένα, αλλότρια προς την δική τους πολιτιστική ταυτότητα.

Βασικοί συντελεστές των Ιουδαίων είναι οι «ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι» (7:32), οι οποίοι επιθυμούν πολύ να συλλάβουν τον Ιησού. Στο πρόσωπο των αρχιερέων και των Φαρισαίων συγκεφαλαιώνεται μια κυρίαρχη θρησκευτικοπολιτική δομή εξουσίας, στην οποία αναφερόταν ο Ιουδαϊκός λαός (5:15), δομή καταδιωκτική του Ιησού (5:16). Η συγκεκριμένη ομάδα προξενούσε τον φόβο (7:13), καθώς μπορούσε να αποβάλλει κάποιον από την κοινότητα, καθιστώντας τον «ἀποσυνάγωγο» (9:22), ενώ διέθετε υπό τις διαταγές της και στρατιωτική δύναμη (18:12). Τους παρακολουθούμε να λαμβάνουν και να επικυρώνουν την τελική απόφαση για την δολοφονία του Ιησού (11:53), επικαλούμενοι λόγους εθνικής ασφάλειας (11:50). Και όπως κάθε εξουσία, για να παραδειγματίσουν ακόμα πιο πολύ τους ενδιαφερόμενους, αποφασίζουν να δολοφονήσουν και τον φίλο του Ιησού, Λάζαρο (12:10-11), ως παράπλευρη απώλεια.

Ωστόσο, οι Ιουδαίοι επιμερίζονται σε έναν ακόμα κοινωνικό συντελεστή: τον «ὄχλο» (7:20). Πρόκειται για την μεγάλη ιουδαϊκή μάζα, η οποία ενώπιον του Ιησού βρίσκεται διασπασμένη, καθώς έχει υποστεί ένα «σχίσμα»: «οἱ μὲν ἔλεγον ὅτι ἀγαθός ἐστιν» (7:12), υποστηρίζοντας ότι «οὗτος ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης», μαζί με όσους «ἔλεγον οὗτος ἐστιν ὁ χριστός» (7:40), ενώ άλλοι πίστευαν πώς «πλανά τὸν ὄχλον» (7:12), εφ’ όσον «μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ χριστὸς ἔρχεται;» (7:41). Τούτο το δεύτερο τμήμα του όχλου, το οποίο τον απέρριπτε, ακολουθώντας πιστά τα ίχνη των ηγετών του, ήθελε εξ ίσου να δολοφονήσει τον Ιησού, χωρίς, ωστόσο, να τολμά να το παραδεχθεί δημόσια (7:20).

Τα Κίνητρα

Η απόφαση για τη δολοφονία ενός προσώπου, του Ιησού εν προκειμένω, χρειάζεται ισχυρά κίνητρα για να ληφθεί. Ο Μάρκος αναφέρει ότι «διὰ φθόνον παραδεδώκεισαν αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς» (15:10). Ωστόσο, θα πρέπει να ήταν να ήταν κάτι σοβαρότερο από την ηθική μικροπρέπεια των αρχιερέων. Ο Ιωάννης μας διασώζει τέσσερις βασικές αιτίες:

α) «ἔλυε τὸ σάββατον» (5:18)
Ο Ιησούς, σύμφωνα με τους Ιουδαίους, παραβίαζε συστηματικά τον δεύτερο –μετά την περιτομή- εξ ίσου σημαντικό θεσμό του Ιουδαϊσμού, την αργία του Σαββάτου. Την παραβίαζε, καθώς πραγματοποιούσε θεραπείες εκείνη την ημέρα, όπως αυτή του επί 38 έτη παραλυτικού (5:9) και του τυφλού (9:14), προσελκύοντας ευθείες κατηγορίες ότι «οὔκ ἐστιν οὗτος παρὰ θεοῦ ὁ ἄνθρωπος, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ» (9:16).

β) «πατέρα ἴδιον ἔλεγε τὸν θεὸν ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ θεῷ» (5:18)
Ο Ιησούς εμφανίζει τον εαυτό του ίσο με τον Θεό, καθώς αξίωνε ότι είναι Πατέρας του, όχι με την ηθική ή συμβολική έννοια, αλλά με την έννοια του «υἱοῦ τοῦ θεοῦ», κατηγορία την οποία επαναλαμβάνουν οι αρχές ενώπιον του Πιλάτου (19:7). Πρόκειται για την άμεση –κατά τους Ιουδαίους- καταπάτηση της πρώτης εντολής, «Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ θεός σου, ὅστις ἐξήγαγον σὲ ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. Οὐκ ἔσονται σοὶ θέοι ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ» (Εξοδ. 20:2-3). Θεωρούν ότι ο Ιησούς εμπίπτει στην θανατική ποινή που επιφυλάσσει ο Νόμος για όσους οικειοποιούνται το όνομα του Θεού (Λευιτ. 24:16).

γ) «ὁ λόγος ὁ ἐμὸς οὐ χωρεῖ ἐν ὑμῖν» (8:37)
Το τρίτο κίνητρο για τη δολοφονία του Ιησού το αποκαλύπτει ο ίδιος στους διώκτες του: είναι η ανικανότητά τους να προσλάβουν το λόγο του. Είναι χαρακτηριστική η ομολογία τους: «οὐδέποτε ἐλάλησεν οὕτως ἄνθρωπος» (7:46). Όσοι Ιουδαίοι λόγω απιστίας δεν μπορούν να αντέξουν τα «ρήματά» του, ο λόγος του Ιησού αρχίζει να τους «κρίνει», δηλαδή να φανερώνει την απόρριψή τους (12:48), να λειτουργεί ως το έσχατο κριτήριό τους.

δ) «τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα ἢν ἤκουσα παρὰ τοῦ θεοῦ» (8:40)
Σύστοιχο με το τρίτο κίνητρο είναι το τέταρτο και τελευταίο: η αλήθεια που αποκαλύπτει ο Ιησούς καθίσταται επικίνδυνη για όσους τον απορρίπτουν, καθώς τους φανερώνει ότι στέκονται στο ψεύδος, ακολουθώντας τον πατέρα του ψεύδους, τον διάβολο (8:44).

Όπως γίνεται φανερό, οι Ιουδαίοι, όχι μόνο μιλούν μια άλλη, διαφορετική «γλώσσα» από τον Ιησού, η οποία δεν τους βοηθά να επικεντρωθούν στο πρόσωπό του και να κατανοήσουν το έργο του, αλλά μάλλον παρουσιάζονται από τον Ιωάννη να βρίσκονται σε μια κατάσταση πνευματικής σύγχυσης. Τούτο αναδεικνύεται εμφανώς, όταν, μετά τον λόγο του Ιησού περί της θυσίας του, εκείνοι αναρωτιούνται μήπως τελικά ο Ναζωραίος αυτοκτονήσει: «μήτι ἀποκτενεὶ ἑαυτόν, ὅτι λέγει: ὅπου ἐγὼ ὑπάγω ὑμεῖς οὐ δύνασθε εἰσελεθείν;» (8:22).

Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω, φαίνεται ότι συνετέλεσαν ώστε η ηγετική θρησκευτικοπολιτική τάξη των Ιουδαίων και οι ακόλουθοί της να σκεφθούν την δολοφονία του Ιησού. Οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι, φοβισμένοι από την δυναμική παρουσία του Ιησού στο προσκήνιο της εποχής, σε συνδυασμό με την ακτιβιστική ενέργεια της εκδίωξης των εμπόρων από τον Ναό (2:15-16), την κρυπτική δήλωσή του περί κατεδάφισης και εκ νέου έγερσής του σε τρεις ημέρες (2:19-20), αλλά και μερικών ασυγκράτητων εκδηλώσεων των πιστών του, οι οποίοι επιθυμούσαν διακαώς «ἁρπάζειν αὐτὸν ἵνα ποιήσωσιν βασιλέα» (6:15), ίσως τους έπεισε πώς το φαινόμενο Ιησούς επρόκειτο να λάβει στο μέλλον ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Είχε φθάσει η ώρα για μια δυναμική απάντηση εκ μέρους τους.

Επικοινωνιακή Τεχνική: Η Διασπορά της Φήμης

Οι Ιουδαίοι, προκειμένου να εκφοβίσουν σε ένα πρώτο επίπεδο τον Ιησού και τους ακόλουθούς του, εφαρμόζουν την τεχνική της διασποράς της φήμης. Διοχετεύουν μέσα από το κοινωνικό τους δίκτυο ότι ο Ιησούς κινδυνεύει απ’ αυτούς, ώστε το μήνυμα να φθάσει σ’ αυτόν για να σταματήσει από μόνος του τη δράση του. Τούτη η φήμη φθάνει όντως στον κύκλο του Ιησού, ο οποίος αρχικά αποφεύγει την περιοχή της Ιουδαίας για τον κίνδυνο της δολοφονίας του (7:1).

Η ίδια φήμη, όπως είναι φυσικό, κυκλοφορεί ευρύτατα και γίνεται γνωστή μεταξύ άλλων και στο τμήμα του όχλου που τον απορρίπτει, έστω κι αν δεν το παραδέχονται οι εκπρόσωποί του (7:20). Επίσης, κάποιοι από τους Ιεροσολυμίτες (7:25), στους οποίους ενδεχομένως συγκαταλέγονται και αρκετοί από τους καθημερινούς επισκέπτες-προσκυνητές του Ναού, γνωρίζουν την φήμη και απορούν πώς τελικά ο Ιησούς εμφανίζεται ξανά στην πόλη.

Τέλος, την ίδια φημολογία μοιράζεται και ο κύκλος των μαθητών του, οι οποίοι αρχικά τον αποτρέπουν να επιστρέψει στα Ιεροσόλυμα για να μην τον λιθοβολήσουν (11:8). Καταλήγουν, όμως, προεξάρχοντος του Θωμά να επιστρέψουν κι αυτοί μαζί του για να μοιραστούν κι αυτοί –ίσως σε ένα κλίμα ενθουσιαστικής αφοσίωσης- την προοπτική της δολοφονίας του διδασκάλου τους (11:16).

Στρατηγικές Εκφοβισμού: Απόπειρες Σύλληψης και Λιθοβολισμού

Το δεύτερο στρατήγημα που μετέρχονται οι Ιουδαίοι για να εκφοβίσουν τον Ιησού, υλοποιείται σε δύο στάδια: α) τις απόπειρες σύλληψης και β) τις απόπειρες λιθοβολισμού του. Το γεγονός ότι και οι δύο αυτές δράσεις συνέβησαν αρκετές φορές η κάθε μια, πιστοποιεί ενδεχομένως την φύση του εγχειρήματος, το οποίο δεν είναι παρά η έσχατη προειδοποίηση, πριν το τέλος.

α) Απόπειρες Σύλληψης του Ιησού
Η κοινότητα της παράδοσης του Ιωάννη μας διασώζει τουλάχιστον έξι επιχειρήσεις σύλληψης του Ιησού (7:30, 32, 44 8:20 10:39 11:57). Ο όρος που χρησιμοποιείται είναι «πιάσαι αὐτόν», ενώ το έργο αυτό είχαν αναλάβει κυρίως οι «ὑπηρέτες» (7:32), δηλαδή προσωπικό του Ναού, επιφορτισμένο με βοηθητικά-λατρευτικά καθήκοντα, αλλά και καθήκοντα ασφαλείας, οι οποίοι βρίσκονταν κάτω από την άμεση εποπτεία και διοίκηση των αρχιερέων. Αστυνομικά καθήκοντα, επιπλέον, άτυπα όμως, φαίνεται ότι είχαν αναλάβει και «τινές» των Ιουδαίων, πιθανόν κάποιοι υποστηρικτές των αρχιερέων και Φαρισαίων από τον όχλο (7:44). Η τελευταία εντολή που δίνουν οι ηγέτες των Ιουδαίων σχετικά με τον Ιησού είναι η εξής: «ἐὰν τὶς γνῶ πού ἐστιν μηνύσῃ, ὅπως πιάσωσιν αὐτόν» (11:57). Η διατύπωση της φράσης μοιάζει να έχει τον χαρακτήρα της δημόσιας επικήρυξης, καθώς φαίνεται ότι απευθύνεται σε όλους τους «εὐπειθεῖς» υπηκόους του καθεστώτος. Βρισκόμαστε λίγο πριν τη οριστική σύλληψη του Ιησού (18:12).


β) Απόπειρες Λιθοβολισμού του Ιησού
Έντονα προειδοποιητικό χαρακτήρα έχουν οι τρεις απόπειρες λιθοβολισμού του Ιησού (8:59 10:31 10:33). Τούτη την ενέργεια πυροδότησε η υποτιθέμενη «βλασφημία» του Ιησού (8:59), εφ’ όσον, σύμφωνα με τους Ιουδαίους, εξακολουθούσε να παρουσιάζει τον εαυτό του ως Θεό (10:33). Όλες οι απόπειρες λιθοβολισμού του έγιναν στα Ιεροσόλυμα, οι δύο από αυτές σίγουρα «ἐν τῷ ἱερῷ ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος» (10:23). Άρα οι επιτιθέμενοι μπορούσαν σχετικά εύκολα να προμηθευτούν «λίθους ἵνα βάλωσιν ἐπ’ αὐτόν» (8:59), από το παρακείμενο οικοδομικό υλικό του Ναού.

Ενώπιον του Πιλάτου, όμως, παρατηρούμε πώς οι Ιουδαίοι ισχυρίζονται ότι δεν τους επιτρέπεται να σκοτώσουν κανέναν (18:31). Πώς συμβιβάζεται αυτή η δήλωσή τους, με πρακτικές λιθοβολισμού, όπως αυτή της μοιχαλίδας (8:5), ή αυτόν του Στεφάνου (Πραξ. 7:58), ή ακόμα και του Παύλου (Πραξ. 14:19 και 21:30-31);

Μια προσεκτικότερη παρατήρηση, εντούτοις, μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα πώς τα συγκεκριμένα επεισόδια, όπως και αυτά που αφορούν τον Ιησού, εμφανίζουν μάλλον την εικόνα λιντσαρίσματος, δηλαδή αυθόρμητου βίαιου ξεσπάσματος του πλήθους. Οι κατευθυντήριες εντολές των Ιουδαίων για τον Ιησού πιθανότατα δεν αίρουν το αυθόρμητο των εκδηλώσεων του όχλου. Εξ άλλου, ο ίδιος ο Ιησούς παρουσιάζεται να πραγματοποιεί προσεκτικά βήματα στην αντιπαράθεσή του μαζί τους, χωρίς να οξύνει περαιτέρω την ατμόσφαιρα. Γι’ αυτό και όταν η κατάσταση κινδύνευε να εκτροχιαστεί, ο Ιησούς «ἐκρύβη καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ» (8:59), ενώ άλλοτε «ἐξῆλθεν ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῶν» (10:39). Μπορούμε, λοιπόν, να υποθέσουμε, ότι αυτά τα επεισόδια υλοποιήθηκαν από την ευερέθιστη και πλέον φανατισμένη μερίδα του όχλου που απέρριπτε τον Ιησού; Πιθανότατα η απάντηση είναι θετική.

Θεολογική Θεμελίωση

Σύμφωνα με την κοινότητα του Ιωάννη, οι Ιουδαίοι αναπτύσσουν τέτοιου είδους εχθρική –δολοφονική- συμπεριφορά προς τον Ιησού, εφ’ όσον ο πραγματικός πνευματικός πατέρας τους δεν είναι ο Αβραάμ, όπως οι ίδιοι καυχώνται (8:39) –γι’ αυτό και αδυνατούν να πράξουν τα έργα του Αβραάμ (8:40)-, αλλά ο διάβολος, ψεύτης ο ίδιος και «πατὴρ τοῦ ψεύδους» (8:44). Και επειδή ως βασικότερο έργο του διαβόλου αναγνωρίζεται ότι είναι «ἀνθρωποκτόνος» (8:44), μιας και ο θάνατος του ανθρωπίνου γένους εισήλθε στον κόσμο μαζί μ’ αυτόν (Σοφ. Σολ. 2:24-25), έτσι και οι ακόλουθοί του, εν προκειμένω οι Ιουδαίοι, μοιράζονται τα έργα του, δηλαδή την «ἀνθρωποκτονία»-δολοφονία του Ιησού.

Ο Ιωάννης ακολουθεί ένα ενδεικτικό ρεύμα της πρωτοχριστιανικής σκέψης, το οποίο θέλει την Ιουδαϊκή Συναγωγή ως «συναγωγὴ τοῦ Σατανᾶ» (Αποκ. 2:9), οι πιστοί της οποίας «ψεύδονται» (Αποκ. 3:9). Γι’ αυτόν τον λόγο, ίσως, παρουσιάζει στο ευαγγέλιό του τους Ιουδαίους να σχεδιάζουν και να εκτελούν το μεγαλύτερο –για την χριστιανική συνείδηση- επινόημά τους: τον δρόμο που θα οδηγήσει τελικά στην σταύρωση του Ιησού, η οποία, όμως, καταλήγει να μεταρσιώνεται σε νίκη του Ιησού επί του κόσμου και του «ἄρχοντά» του, του διαβόλου (12:31).

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχω μόνο να εκφράσω τα συγχαρητήρια μου, για την ακόμα μια φορά εμπνευσμένη ανάλυση του Δημήτρη Αρκάδα.
Οι παραθέσεις και τα επιχειρήματα του, καλύπτουν αναντίρρητα και απόλυτα το θέμα της μαρτυρικής πορείας του Ιησού Χριστού προς την Σταύρωση, που επιφυλάσσει την μεγάλη Νίκη επί του επίγειου φθαρτού κόσμου, εκείνη της Ανάστασης.
Διδάσκοντάς μας ότι η Ταπείνωση, η Καρτερία, η Δύναμη, η Αληθινή Πίστη προηγούνται της Σωτηρίας της Ψυχής του κάθε Χριστιανού.
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ

Nick είπε...

Πολύ καλό το άρθρο σου Δημήτρη όπως όλα ως τώρα που έστειλες. Μπορείς σε παρακαλώ να μου εξηγήσεις γιατί εξαντλείς τη σταύρωση σαν έργο ανθρώπων και όχι σαν μέρος του θείου σχεδίου;
Σε παρακαλώ με απλά λόγια.

Ενθαλπία είπε...

Εξαιρετικό αλλά όχι όπως πάντα. Γιατί αυτή τη φορά, αν και άκρως επιστημονικό όπως πάντα, είχε μια συνεχή ροή και ευανάγνωστη λογικότητα στην παρουσίαση των Ευαγγελικών αναφορών, συνεκτικά δομημένων, αλλά και με σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο δοσμένων, που με κάνει να πω πως εύκολα μπορούσα να το φανταστώ δραματοποιημένο σε μορφή ντοκιμαντέρ ίσως, σε DVD, από ένα ευσυνείδητο και δημιουργικό σκηνοθέτη, για προβολή ακόμα και σε σχολικές αίθουσες.
Ενδιαφέρουσα ερώτηση Nick!

ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ είπε...

Περιμένοντας βεβαίως την εκ των προτέρων πολύτιμη και σεβαστή απάντηση του Δημήτρη Αρκάδα, στο ερώτημά σου Nick, θα τολμήσω να αναφέρω την ταπεινή μου άποψη, παρά το γεγονός ότι η Θεολογία αποτελεί δικό του γνωστικό αντικείμενο.
Προσωπικά και απλοϊκά ίσως, το εκλαμβάνω ως εξής:
Γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς Χριστός εστάλη εκ Θεού ως Υιός Του, γεννήθηκε μεγάλωσε και έζησε ανάμεσα σε ανθρώπους, ως Θεάνθρωπος, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε και να παρακολουθήσουμε και την ανθρώπινη θεώρηση του γεγονότος.
Πως δηλαδή βίωσαν την μεγάλη αυτή πρόκληση οι άνθρωποι της εποχής του, να δηλώνει ο ίδιος, ο εμφανώς τουλάχιστον με απλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, Υιός Θεού, διαφοροποιούμενος όμως με τον τρόπο της ζωής του, τα θαύματά του, την διδασκαλία του.
Καθώς ο Δ. Αρκάδας παραθέτει και επεξηγεί τα ευαγγελικά εδάφια ως απτές - αληθινές αποδείξεις, παρακολουθούμε την ανθρώπινη αντίδραση, όσων δεν αποδέχτηκαν την Θεϊκή του ιδιότητα και υπόσταση, τον τρόπο που λειτούργησαν, αντέδρασαν, οργανώθηκαν, εξεγέρθηκαν κυριολεκτικά βάλλοντας εναντίον του, εφευρίσκοντας πάντα αίτια ποταπά και μη ευσταθή, λόγω της μικρότητας και της ανθρώπινης αδυναμίας τους να αντιληφθούν την αλήθεια, να ξεπεράσουν τον εγωϊσμό τους.
Τελικά αποφάνθηκαν την καταδίκη του με τον απόλυτο Σταυρικό Θάνατο, νομίζοντας ότι έτσι θα απαλλάσσονταν οριστικά από την απειλή του.
Είχαν διαισθανθεί το μέγεθος της Δύναμής του και αυτό ακριβώς ήταν η απειλή.
Ο μοναδικός τρόπος της αγάπης του Ιησού Χριστού με τον Λόγο του, να αγγίζει τις ανθρώπινες καρδιές, να αποκτά οπαδούς αφοσιωμένους.
Αναρωτήθηκα κι εγώ διαβάζοντας προσεκτικά το κείμενό του, γιατί χρησιμοποιεί φράσεις όπως «σχέδιο δολοφονίας» και τον πολύ πρωτότυπο τίτλο του Φρ. Γκ. Μάρκες «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».
Φράσεις που δεν συναντάς στα ιερά κείμενα, παρά μόνον στην ορολογία των κοσμικών.
Αφού ο Χριστός έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους και απέδειξε περίτρανα το Αληθές της Θεότητας του με την Ανάστασή του, γι αυτό είναι απαραίτητο να εξεταστεί και αυτή η άποψη, σε σχέση με τον τρόπο λειτουργίας της ανθρώπινης συμπεριφοράς..
Πιστεύω ότι το θείο σχέδιο είχε αυτήν ακριβώς την ιδιότητα, να αποκαλυφθεί το μέγεθος της Πίστης στον Ένα και Μοναδικό Θεό μέσω του θείου δράματος σ’ αυτούς που είχαν την δυνατότητα, την προαίρεση και την φώτιση να ξεπεράσουν τα όρια του ανθρωπίνου μυαλού τους, την μικρότητα και τις αδυναμίες τους.
Αυτήν την αίσθηση μου άφησε το πρωτότυπα αναρτημένο κείμενο.
Περιμένω και εγώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την απάντηση σου Δ. Αρκάδα.

δημήτρης αρκάδας είπε...

Γειά σας, Ενδελέχεια, Nick και Ενθαλπία. Χαίρομαι που ξανασυναντιώμαστε, στο μέσον της θερινής ραστώνης.
Σχετικά με τις παρατηρήσεις σας έχω να απαντήσω τα εξής (συγγνώμη για το μακροσκελές του κειμένου, αλλά σας υπενθυμίζω ότι δεν έχω την ευκολία της προσωπικής γραμμής διαδικτύου):
Επιχείρησα να δω τα γεγονότα που προηγήθηκαν της σταύρωσης του Ιησού, αφ' ενός διότι νομίζω ότι το κορυφαίο τούτο γεγονός τα επισκιάζει σαφώς. Ωστόσο, είναι καλό να δούμε την πορεία των πραγμάτων -πολιτικών και κοινωνικών- τα οποία οδήγησαν τις αρχές και εξουσίες της εποχής στην σταύρωση του Ιησού. Έτσι, πιστεύω ότι φωτίζεται έτι περαιτέρω το γεγονός της σταύρωσης.
Είναι απολύτως ορθή η επισήμανσή σας, Nick και Ενδελέχεια, ότι επιμένω στην κοσμική διάσταση των γεγονότων. Η ανάλυσή μου δεν αναφέρεται στον θεϊκό παράγοντα, ή αλλιώς στην Θεία Πρόνοια, η οποία οικονόμησε και κατεύθυνε, τελικά τα γεγονότα στην γνωστή τους έκβαση.
Όπως, ίσως, θα έχετε καταλάβει, από τα μέχρι τώρα κείμενά μου, το πεδίο στο οποίο έχω επιλέξει να δραστηριοποιηθώ, είναι αυτό της κοινωνιολογίας και της πολιτικής ανάλυσης. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να ανιχνεύσω τα γραπτά μνημεία της Εκκλησίας, και ιδίως την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, μέσα από τα κλειδιά που μου παρέχουν επιστήμες όπως η κοινωνιολογία, η πολιτική ανάλυση, η ανθρωπολογία. Γι'αυτό και στο συγκεκριμένο θέμα, επέλεξα να προσεγγίσω τα πριν την σταύρωση γεγονότα και τις σχέσεις των συντελεστών της σταύρωσης, μέσα από αυτήν ακριβώς την οπτική. Θεωρώ πώς η στενά θεολογική πλευρά των πραγμάτων έχει ήδη αναλυθεί επί μακρόν, δεν ήθελα να ξαναπώ πράγματα που όλοι όσοι ασχολούμεθα με τον εκκλησιαστικό-θεολογικό χώρο τα γνωρίζουμε λίγο ή πολύ, ή ενδεχομένως τα θεωρούμε και αυτονόητα.
Αντίθετα, νομίζω πώς, αν επιχειρήσουμε μια τέτοια προσέγγιση των γραπτών μνημείων της Εκκλησίας -αυτός αντιλαμβάνομαι ότι είναι τουλάχιστον ο δικός μου δρόμος- μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όλους τους χώρους οι οποίοι μιλούν αυτήν ακριβώς την γλώσσα και αντιλαμβάνονται τα πράγματα μέσα από αυτές της δομές σκέψης. Θέλω, δηλαδή, να επικοινωνήσω, όσο τα καταφέρω, με τους "εκτός" της εκκλησιαστικής πραγματικότητας.
Οι τίτλοι, τους οποίους ορθότατα η Ενθαλπία ανιχνεύει στην κοσμική ορολογία και στο μυθιστόρημα του Μάρκες, λειτουργούν σε αυτήν ακριβώς την προοπτική: την δραματοποίηση, την ανάδυση της κρυμμένης έντασης των γεγονότων και των ανθρωπολογικών-κοινωνιολογικών συντεταγμένων της: το συμφέρον, το μίσος, η σκοπιμότητα, η στρατηγική. Αν Ενθαλπία το διέκρινες αυτό, νομίζω πώς ο σκοπός για τον οποίο έγραψα το κείμενο, μάλλον αρχίζει να βρίσκει το στόχο του!

ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση και την επιβεβαίωση των σκέψεών μου, όσον αφορά την ανθρώπινη – κοσμική θεώρηση του θέματος Δημήτρη Αρκάδα.
Απόλυτα κατανοητός και πολύ χρήσιμος θα έλεγα ο σκοπός σου.
Ο λόγος σου πάντα προσεγμένος, σταθερός και ιδιαίτερα προσεγγίσημος.
Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη και επικροτώ την προσπάθεια που ειλικρινά καταβάλλεις, αφού όπως λες και ο ίδιος επιθυμείς «να επικοινωνήσεις με όλους τους χώρους οι οποίοι μιλούν αυτήν ακριβώς την γλώσσα και αντιλαμβάνονται τα πράγματα μέσα από αυτές της δομές σκέψης», και ότι «θέλεις να επικοινωνήσεις, όσο τα καταφέρεις, με τους "εκτός" της εκκλησιαστικής πραγματικότητας».
Είθε η θεία φώτιση, η έμπνευση και η δημιουργικότητα να σε αξιώνουν πάντα.
Ο διάλογος μαζί σου αποτελεί πάντα ενδιαφέρουσα πρόκληση για ποιοτική συζήτηση και θα επιθυμούσα συχνότερα να σε απολαμβάνουμε σε όλα τα καταπληκτικά θέματα που αναρτά ο Υπουργός.
Αναφέρομαι στο γεγονός, ότι μπορείς να τα φωτίσεις με τον δικό σου μοναδικό τρόπο μέσα από την κοινωνιολογία, την πολιτική ανάλυση, την ανθρωπολογία, όπου γνωρίζεις και πραγματεύεσαι, όσο ίσως κανείς άλλος.
Ελπίζω να μην με θεωρήσεις απαιτητική. Όμως έχει αποδειχτεί ότι απολαμβάνεις την γενική εκτίμηση όλων φίλων του blog, με πρώτο και καλύτερο τον φιλόξενο και ευγενικό Υπουργό που σε εκτιμά ιδιαίτερα και φυσικά εμένα προσωπικά που σου εκφράζω τον θαυμασμό μου ανεπιφύλακτα.
Να έχεις καλή υγεία και επιτυχία σε ότι κάνεις και επιθυμείς.

Nick είπε...

Παρατηρώ με ενδιαφέρον τον μεταξύ σας διάλογοι και εκπλήσσομαι πάλι ευχάριστα. Μα τέτοιο επίπεδο σε αυτό το blog; Αρχίζω να νιώθω μειονεκτικά...
Χίλια συγνώμη Δημήτρη μου αλλά θέλω να μου διευκρινίσεις κάτι συγκεκριμένο. Δεν το κατάλαβα αν και δέχομαι χωρίς κουβέντα όσα αναφέρεις. Όλες αυτές οι ομνάδες που λες πως πρωταγωνίστησαν στη δολοφονία του Χριστού φέρουν ακέραια την ευθύνη για τη διοργάνωσή της ή είναι μόνο κάποιες μαριονέτες ενός θεϊκού σχεδίου; Σε τι δηλαδή αξίζει να αναφερθούμε λεπτομερώς όταν δεν εξαρτάται από εμάς; Περιγράφεις δηλαδή (με επιτυχία όπως πάντα) μια σειρά γεγονότων κοινωνιολογικών που είναι δευτερεύουσας σημασίας ενώπιον του θανάτου του Κυρίου ή όντως πρέπει να βλέπουμε το θάνατό του σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των οργανωμένων σχεδίων που αναφέρεις; Εκτός από τη δική σου θέση περιμένω και της Ενδελέχειας και όποιου άλλου θέλει εννοείται να απαντήσει. Συγνώμη αν γίνομαι κουραστικός αλλά οι ελλείψεις μου δεν με αφήνουν να κατανοώ καλύτερα κάποια πράγματα...

δημήτρης αρκάδας είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ Ενδελέχεια για τα ενθαρρυντικά σου λόγια. Η καλή σου προαίρεση διακρίνεται πάντα στα μηνύματά σου.
Ξέρεις, δεν γράφω συχνότερα στο ιστολόγιο, διότι αισθάνομαι -και δεν είναι ταπεινολογία αυτό- πώς δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Διαβάζω πάντα με πολύ ενδιαφέρον όλες τις αναρτήσεις, καθώς επίσης και τις απόψεις όλων των φίλων, αλλά πιστεύω ότι δεν έχω να προσθέσω κάτι ουσιωδέστερο στον διάλογο που αναπτύσσεται. Δεν είναι από επηρμένη διάθεση, αλλά μάλλον από πρόθεση να κοινωνώ μαζί σας σιωπηλώς.
Αγαπητέ Nick, με αυτό το θέμα που εισάγεις, επικεντρώνεσαι σε ένα τεράστιο ζήτημα: πού τελειώνει η ανθρώπινη ευθύνη και ελευθερία στην ιστορική μας δράση και πού αρχίζει η δράση της θείας πρόνοιας, η ελευθερία του Αγίου Πνεύματος; Ποιά είναι τα όρια του κάθε παράγοντα, θείου και ανθρώπινου;
Τελικά, για το θέμα που συζητούμε, πρέπει να βλέπουμε τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου από τη μία (ως αποτέλεσμα των ανθρώπινων ενεργειών) ή από την άλλη πλευρά (σκοπός της προαιώνιας θείας οικονομίας);
Η άποψή μου είναι η εξής: εξαρτάται από το τί θέλουμε να πούμε. Αν δηλαδή σκοπός μας είναι να κάνουμε ποιμαντική, να αναπτύξουμε ένα κήρυγμα, να κατηχήσουμε έναν πιστό, να γράψουμε ένα θεολογικό σύγγραμμα, τότε είναι αδύνατον να αποσυνδέσουμε τους δύο παράγοντες. Αν γίνει αυτό -όπως το έκανα εγώ- τότε δεν μιλάμε για θεολογία με τις σωτηριολογικές προεκτάσεις, αλλά ξεκάθαρα για μία κοσμική προσέγγιση του γεγονότος. Εν προκειμένω, για να χρησιμοποιήσω τα δεδομένα που μου δίνεις: "Όλες αυτές οι ομνάδες που λες πως πρωταγωνίστησαν στη δολοφονία του Χριστού φέρουν ακέραια την ευθύνη για τη διοργάνωσή της ή είναι μόνο κάποιες μαριονέτες ενός θεϊκού σχεδίου;" Αν θέλεις να απαντήσεις θεολογικά, τότε νομίζω πώς ισχύουν και τα δύο: έχουν πλήρη την ευθύνη τους, αλλά όχι εκτός του πλαισίου της θείας οικονομίας. Αν με ρωτήσεις, βέβαια, πώς γίνεται αυτό, θα σου απαντήσω ότι δεν γνωρίζω. Σε αυτήν την περίπτωση εισερχόμαστε στα όρια του θείου γνόφου, στον χώρο του άρρητου μυστηρίου, το οποίο δεν μπορούμε να κατανόησουμε, εφόσον μόνο ο Κύριος το αποκαλύπτει όταν και σε όσους θέλει. Εμείς γνωρίζουμε μόνον όσα είναι απαραίτητα για την σωτηρία μας.

Nick είπε...

Και σκέφτομαι πως εξαρτάται όχι μόνο στο σκοπό που προσεγγίζουμε ένα θέμα αλλά και στις ανάγκες του καθενός που καλύπτει ε; Δηλαδή αν εγώ είμαι τύπος που θέλω να ακούω κυρήγματα γιοα να πιστέψω δεν θα ασχοληθώ με κοινωνιολογικές αναλύσεις. Αν πάλι έχω πιο ευρύ πνεύμα θα εξετάσω και αυτές και όχι μόνο τον ποιμαντικό χαρακτήρα κάποιων γεγονότων ε;
Συνεπώς πέρα από την αλήθεια τους κάποια γεγονότα εξαρτώνται και από την ερμηνεία που τους δίνουμε. Το τελευταίο το αναφέρω γιατί δεν μου άρεσε πολύ μια φράση της Ενδελέχειας πως"Αφού ο Χριστός έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους και απέδειξε περίτρανα το Αληθές της Θεότητας του με την Ανάστασή του" που εγώ δεν συμφωνώ με την ορθότητα της διατύπωσης!
Ενδελέχεια συγνώμη, Δημήτρη περιμένω.

δημήτρης αρκάδας είπε...

Νομίζω πώς έθεσες το ζήτημα σε γερές βάσεις, Nick. Αν κάποιος ενδιαφέρεται μόνο για ό,τι θεωρεί πώς σχετίζεται με την σωτηρία του, μπορεί να μείνει στην σωτηριολογική διάσταση των γεγονότων. Αυτό του είναι υπεραρκετό για τον στόχο του. Αν πάλι θέλει να εμπλουτίσει και τις γνώσεις του, τότε μπορεί να στραφεί και στις άλλες, κοσμικές-επιστημονικές προσεγγίσεις. Σε κάθε περίπτωση, το αναγκαίο είναι να μένει κανείς ακριβής στην μεθοδολογία και τις αρχές που επέλεξε: πιστός στις αρχές της θεολογικής ερμηνείας, πιστός και στις προϋποθέσεις της επιστήμης.
Θα ήθελα να μου εξηγήσεις, όμως, Nick, με τί ακριβώς διαφωνείς στο απόσπασμα της Ενδελέχειας;

Nick είπε...

Με ενόχλησε αυτό που αναφέρεται πως απόδειξε περίτρανα. Νομίζω πως ούτε απόδειδε ούτε περίτρανα έγινε αυτό. Ούτε πάλι απόδειξε την αλήθεια της θεότητάς του στους ανθρώπους μετο να αναστηθεί.
Η Ενδελέχεια το έγραψε νομίζω μάλλον από υπαρβάλον ζήλο. Η ανάσταση δηλαδή είναι απόδειξη θεότητας ή την αντιλήφθηκαν όλοι οι άνθρωποι, περίτρανα; Αν ήταν έτσι δεν θα είχαμε πιστέψει όλοι ανεξαιρέτως στην ύπαρξη θεού μέσα από ένα τέτοιο θαύμα;
Ίσως και να κάνω λάθος, περιμένω διορθώσεις...

δημήτρης αρκάδας είπε...

Θα ήθελα να πώ κάτι πάνω σε αυτό, Nick, χωρίς βεβαίως να θεωρηθεί ότι απαντώ εκ μέρους της Ενδελέχειας. Επειδή, όμως, θίγεις ένα ενδιαφέρον ζήτημα, όπως αυτό της Ανάστασης του Χριστού, μπορούμε να αναφέρουμε τα εξής:
Η Ανάσταση του Χριστού, όπως βλέπουμε ότι αποτυπώθηκε στην αρχέγονη εκκλησιαστική γραμματεία, π.χ. τις Πράξεις, υπογραμμίζει τον μεσσιανικό χαρακτήρα του. Οι μαθητές του, δηλαδή, μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν την καθολικότητα του προσώπου του Ιησού, μέσα από την Ανάστασή του και την έλευση του Παρακλήτου, ο Οποίος Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, τους θύμισε και ξεκαθάρισε ό,τι χρειαζόταν για την σωτηρία τους.
Τώρα, σχετικά με την λέξη 'περίτρανα' που αναφέρεις, έχω την εντύπωση πώς η Ενδελέχεια αναφερόταν στην κοινότητα των πιστών και όχι στους "έξω". Ζητώ συγγνώμη από την Ενδελέχεια που ερμηνεύω τα λόγια της, θέλω απλά να καταθέσω υλικό για προβληματισμό.

ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ είπε...

Είναι αλήθεια ότι ο σεμνός τρόπος της σιωπηλής κοινωνίας μαζί μας που σε εκφράζει, καλέ μου Δημήτρη Αρκάδα, φαίνεται ολοκάθαρα ότι είναι στάση ζωής για σένα.
Όμως παρά το γεγονός ότι σέβομαι την επιθυμία σου, προσωπικά έχω την ανάγκη να ακούω συχνά τον γλυκύτατο λόγο σου, επειδή μου ηρεμεί την ψυχή, με διδάσκεις- πληροφορείς, για την άλλη θεώρηση των θεολογικών (απέχω «παρασάγγας» από το αντικείμενο) και μη θεμάτων,
Παράλληλα με τις σπουδαίες γνώσεις σου, διαθέτεις ένα χάρισμα, ένα σπάνιο ταλέντο, ο λόγος σου να γοητεύει, με τον τρόπο που παραθέτεις στοιχεία, αποδείξεις, δικές σου θέσεις, με ειρμό και σαφήνεια και είναι άδικο να μας στερείς την άποψή σου.
Είναι η προσωπική μου εκτίμηση και μην το εκλάβεις ως υπερβολή.
Πολλές φορές ταλαντεύομαι ανάμεσα στο δεν απαντώ και στο παίρνω θέση, ή επί παντός επιστητού έχω άποψη και την εκφράζω, που εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί…
Τελικά υποκύπτω και συμμετέχω, θεωρώντας ότι έχουμε χρέος, αφού βιώνουμε τα αληθινά προβλήματα της ζωής, να εξωτερικεύουμε, να γνωστοποιούμε την εμπειρία, την άποψη μας. Το πολύ φιλόξενο blog του Υπουργείου Ονείρων μας παρέχει αυτήν την ευκαρία. Πολλές διαφορετικές απόψεις άλλωστε, τεκμηριώνουν σφαιρικά ένα θέμα.
Θα αποτολμήσω να απαντήσω συμπληρωματικά και ίσως απλοϊκά στον Nick, όσον αφορά το μερίδιο της ευθύνης των ανθρώπων, που συμμετείχαν στο σχέδιο και την πραγμάτωση του Σταυρικού θανάτου του Ιησού.
Αφού υπεισέρχεται και μετέχει σημαντικά στην ύπαρξη τούτου του επίγειου κόσμου ο ανθρώπινος παράγοντας, ο ίδιος Θεός μας δίνει αυτή τη μεγάλη διάκριση ανάμεσα σε όλα του τα όντα, ως τελειότερα και ένλογα. Με δεδομένο ότι η Πίστη στον Υιό του, Ιησού Χριστό αφορά εμάς, εναποθέτει την ευθύνη και το αποκλειστικό δικαίωμα να κρίνουμε - να επιλέξουμε - να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι για αυτήν.
Δηλαδή εννοώ πως μας ορίζει πρωταγωνιστές και υπεύθυνους.
Αυτό ενώ αποτελεί σεβασμό στην κρίση μας και μεγάλη εκτίμηση, παράλληλα τονίζει την τεράστια ευθύνη μας.
Νομίζω ότι η Σοφία, η Δικαιοσύνη και το Σχέδιο του Θεού έγκειται εδώ ακριβώς, να επιλέξουμε ως γνήσια τέκνα του ενσυνείδητα, ανεπηρέαστα, ελεύθερα αν πρέπει να ταχθούμε υπέρ του ή κατά του.
Η Πίστη στον Αληθινό Θεό που εκφράζει τον καθένα μας, αποτελεί ανάγκη εσωτερική για στήριξη, ελπίδα, φώτιση και δεν επιβάλλεται, αλλά αναζητείται από εμάς τους ίδιους και εγκαθίσταται ως φάρος ορθής πορείας, ως επιστέγασμα Ανώτερης προστασίας.
Οι αποφάσεις λοιπόν εξαρτώνται ΚΑΙ από εμάς τους ανθρώπους, και εννοώ ότι ουδέποτε είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε μια συγκεκριμένη πορεία, όσον αφορά την Πίστη στη ζωή μας, μοιρολατρικά και ως έρμαια.
Δεν ξέρω Nick αν κατάφερα να σου μεταφέρω πως εκλαμβάνει η σκέψη μου και η ψυχή μου το συνταρακτικό γεγονός της « δολοφονίας» του Ιησού.
Όσο για το ότι «αποδείχτηκε περίτρανα» η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, που ενίστασαι, το εννοώ και καθόλου δεν το λέω από υπερβάλλοντα ζήλο.
Αποδεχόμενη τις Ευαγγελικές ρήσεις ως αναντίρρητα αληθινές, που αναφέρουν και περιγράφουν λεπτομερώς μεταξύ των άλλων ΚΑΙ το κορυφαίο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου.
Η δική μου Πίστη θεμελιώνεται και βασίζεται σ’ αυτές τις μαρτυρίες των Ιερών Κειμένων.
Εάν έχεις διαφορετική άποψη το δικαιούσαι και την σέβομαι.
Γι’ αυτό επιμένω Nick, ότι καθόλου δεν πρέπει να νιώθεις μειονεκτικά όπως αναφέρεις στο σχόλιό σου, αφού η χρήσιμη ερώτηση-αντιπαράθεση και συμμετοχή σου, προάγει και αναβαθμίζει την συζήτηση.
Με ιδιαίτερη χαρά περιμένω να παραθέτεις σε κάθε θέμα και την δική σου άποψη, όποια κι αν είναι αυτή, είναι δημιουργική..
Ευχαριστώ για τον διάλογο με όλους σας.

ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ είπε...

Ευχαριστώ για την βοήθεια και την διευκρίνηση Δημήτρη Αρκάδα.
Αυτό ακριβώς εννοώ Nick, το "περίτρανα" αφορά και συγκλονίζει πάντα τους πιστούς και σαφώς αφήνει αδιάφορους τους "έξω", ενδέχεται και κάποιες φορές να τους προκαλεί και να τους θυμώνει.
Καθόλου μην μου ζητάς συγγνώμη Δημήτρη, εξάλλου αντιλαμβάνεσαι λόγω αντικειμένου βαθύτερα τα γεγονότα, το υλικό που καταθέτεις ευπρόσδεκτο, διαφωτιστικό επικουρικό για την υποστήριξη του διαλόγου.