Πρέπει νά 'σαι πάντα μεθυσμένος. Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία : εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα. Γιά νά μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου πού σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στη γῆ, πρέπει νά μεθάτε ἀδιάκοπα.Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἣ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει. Ἀλλὰ μεθύστε.
Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στά σκαλιὰ ἑνὸς παλατιού, στό πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιού, μέσα στή σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας, ξυπνάτε, μὲ τὸ μέθυσι κιόλα ἐλαττωμένο ἣ χαμένο, ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κῦμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, τὸ κάθε τί πού φεύγει, τὸ κάθε τί πού βογκά, τὸ κάθε τί πού κύλα, τὸ κάθε τί πού τραγουδά, ρωτῆστέ τί ὥρα εἶναι καὶ ὃ ἀέρας, τὸ κῦμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, θὰ σᾶς ἀπαντήσουν : «Εἶναι ἣ ὥρα νά μεθύσετε ! Γιά νά μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου, μεθύστε ˙ μεθύστε χωρὶς διακοπή! Μὲ κρασί, μὲ ποιήσή ή μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει» .
Από τα «20 πεζά κείμενα» του Charles Baudelaire, εκδόσεις Ίκαρος
2 σχόλια:
Δε συνφωνώ με τον Μπωντλέρ γιατί θα πρέπει να μεθάμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Η σχέση μας με αγαπημένα πρόσωπα, οέρωτας, η φιλία, ένα όμορφο συναίσθημα ή τοπίο δεν αξίζουν όταν είναι σα βίωμα στη πραγματικότητα;
Γιατί να πρέπει να μεταφερθώ σε έναν εκτός λογικής μεθυσμένο κόσμο για να νιώσω κάτι ευχάριστο;
Διαφωνώ κάθετα... Καλύτερα η ευτυχία στον παρόντα χρόνο. Η όμορφη πραγματικότητα είναι προτιμότερη απ' όλες τις μεθυσμένες στιγμές τουθ κόσμου!
«Είναι η ώρα να μεθύσετε ! Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε»
Ο μελωδικός ποιητής Κάρολος Μπωντλαίρ αισθάνομαι πως σ΄ αυτούς τους στίχους περιγράφει έντονα τον φόβο του για τον χρόνο.
Τον πανδαμάτορα χρόνο, που καταφέρνει να επιδρά και να νικάει τα πάντα.
Αυτόν που επικρέμαται τόσο απειλητικά σαν την Δαμόκλειο σπάθη έτοιμη να του πάρει την ικμάδα της ζωής. Προτού προλάβει να δημιουργήσει και απολαύσει όσα ονειρευόταν.
Φαίνεται πως ετούτος ο φόβος τον διακατείχε από νωρίς, καθώς ίσως διαισθανόταν ασυνείδητα τον πρώιμο θάνατό του.
Και είναι τόσο δυσάρεστη η ταχύτητα και ο τρόπος της διέλευσης του χρόνου γι’ αυτόν, που μας συμβουλεύει να βρισκόμαστε διαρκώς σε κατάσταση μέθης όμορφων συναισθημάτων, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε την συνεχή ροή του.
Όντας νέοι ουδέποτε μας απασχολεί το θέμα του χρόνου, αφού η φρεσκάδα της ηλικίας, ο αυθορμητισμός, οι αντοχές, η περιέργεια να γνωρίσουμε τον κόσμο, να δαμάσουμε το σύμπαν, να ερωτευτούμε, ν’ αγαπήσουμε δεν αφήνουν περιθώρια να συνειδητοποιήσουμε τα στενά του περιθώρια.
Τρέχουμε παντού όπως τα άγρια άλογα, ρουφάμε άπληστα το νέκταρ της ζωής, ο κόσμος είναι όλος δικός μας.
Μεγαλώνοντας αρχίζει να μας απασχολεί, καθώς η εκλογίκευση των καταστάσεων, τα προβλήματα που ζητούν λύση, απορροφούν ενέργεια, μειώνουν τις αντιστάσεις. Τότε ακριβώς τον υπολογίζουμε, τον μετράμε, σεβόμαστε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου του.
Τίθεται ξαφνικά το θέμα της δημιουργικής του διαχείρισης, της ποιοτικής του μεταχείρισης, της οργάνωσης, της ορθής του εκμετάλλευσης στην εργασιακή απασχόληση, η αναζήτησή του στις προσωπικές ελεύθερες στιγμές.
Τα πραγματικά του περιθώρια, αλίμονο, στενεύουν καθώς περνάμε στις μεγαλύτερες ηλικίες του απολογισμού , της νοσταλγίας. Εδώ καλούμαστε απλά να συμφιλιωθούμε μαζί του. Να μας φερθεί καλά στη δύση μας.
Σκέφτομαι πως η σχέση ανάμεσα στη ζωή και στο χρόνο, είναι κάτι συνταρακτικό.
Όμως πρέπει να φοβόμαστε τον χρόνο, αφού είναι φυσικό να κυλά, ενόσω εξελισσόμαστε, μεγαλώνουμε, αποκτούμε εμπειρίες, γινόμαστε σοφότεροι, βρίσκουμε τρόπους να τον απολαμβάνουμε;
Όχι, όχι, ο χρόνος δεν περνά φθείροντας μόνο, γιατί απλά ο άνθρωπος περνά μέσα στο χρόνο που σώζει και ανακαινίζεται.
Κάπως έτσι πρέπει να είναι.
Δηλαδή, αφού «…έρχονται οι άνοιξες με τα πολλά διάπλατα παράθυρα και εμείς είμαστε εκεί… η ζωή τραβάει το δρόμο της και εμείς είμαστε στο διάβα της…»,
( παραφράζοντας τους στίχους του Γ. Ρίτσου), δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να φοβόμαστε, πως ο χρόνος θα γίνει ο σκλάβος που θα μας γείρει στη γη νικημένους απ’ τα βάρη και τους πόνους.
Το «μεθύστε χωρίς διακοπή! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει», δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μόνο η πρόταση του για την μέθη της μέθεξης, για το σηµείο συνάντησης των ονείρων µας µε την πραγµατικότητα ιδεών, την διαδικασία της αναζήτησης, της προσέγγισης, της συμμετοχής, της επικοινωνίας.
Η πρόταση του να ζήσουμε την ζωή με κάθε τρόπο που μας εκφράζει, με όλη μας την δύναμη.
Και σαν πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας, αγαπώντας, δημιουργώντας, τα έντονα συναισθήματα της ψυχικής μέθης, της διέγερσης, και της ευφορίας θα έρθουν να μας βρουν, καθώς θα πίνουμε το γλυκό κρασί της γεμάτης ζωής μας μεθυσμένοι απ' την πληρότητα, απόλυτα εκστασιασμένοι, ξεχνώντας το αδυσώπητο ρολόι του χρόνου.
Δημοσίευση σχολίου