Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Μερίδιο στην αιωνιότητα

Μία πορεία ανάμεσα απ' τις λόχμες
των ημερών που θά 'ρθουν κι η μοιραία
λάμψη της δυστυχίας σαν τραγούδι  
ενός πουλιού που απολιθώνει δάση
και κείνες οι ευτυχίες απ' το μέλλον  
μες στα κλαδιά που ξεθωριάζουν,
ώρες φωτός που ήδη πουλιά ραμφίζουν,  
οιωνοί που δραπετεύουν απ' τα χέρια,

μια παρουσία σαν έξαφνο τραγούδι,
σαν άνεμος που τραγουδά στις φλόγες,  
δυο μάτια που τον κόσμο μετεωρίζουν
μ' όλα τα πέλαγα και τα βουνά του,  
σώμα από φως που φίλτραρε ο αχάτης,
μηροί από φως, κοιλιά από φως, οι κόλποι,  
οι βράχοι του ήλιου, ένα κορμί στο χρώμα
του σύννεφου, στο χρώμα άλτριας μέρας,
η ώρα σπινθηρίζει, παίρνει σώμα,  
είναι ορατός στο σώμα σου ήδη ο κόσμος,
διάφανος μες στη διαφάνειά σου [...] 

για να διαφυλάξουν το μερίδιό μας στο αιώνιο,
αυτό που μας αναλογεί σε χρόνο και σε παράδεισο,
ν΄αγγίξουμε τη ρίζα μας και να την ξανακερδίσουμε,
να ξαναβρούμε την κληρονομιά μας, ξεριζωμένη
από κλέφτες της ζωής εδώ κι αιώνες..."

Από την «Ηλιόπετρα» του Οκτάβιο Πας, εκδόσεις Μαΐστρος

2 σχόλια:

filologina είπε...

H Ηλιόπετρα του Οκτάβιο Παζ είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της εποχής μας. Πολλοί λένε πως είναι το κορυφαίο ερωτικό κείμενο της Λατινικής Λογοτεχνίας. Γεμάτο εικόνες και ερεθίσματα για τη φαντασία που δεν μπορείς να συγκρατήσεις. Αληθινά αριστουργηματικό. Τέλεια και η επιλογή σου!Iδίως ο συσχετισμός με την επικεφαλίδα σου μου άρεσε πάρα πολύ.

Volta είπε...

Δύσκολο ποίημα. Μου άρεσε πολύ ωστόσο η τελευταία στροφή. Πραγματικά οι εικόνες είναι σαν βροχή.