Η αλήθεια είναι πως τη συγγραφική παραγωγή του π. Φιλόθεου την είχα πάντα σε μεγάλη εκτίμηση. Το προτελευταίο του όμως έργο, το «Ταξίδι αυτοανακάλυψης» με είχε κρατήσει αρκετά προσγειωμένο σε ό,τι περίμενα. Ίσως και να απογοητεύτηκα από αυτά που προσδοκούσα να βρω. Η απάντηση όμως δεν άργησε να έρθει. Ένα χρόνο μετά ο π. Φιλόθεος Φάρος μας πρόσφερε ένα βιβλίο θησαύρισμα, μια τολμηρή προσπάθεια ανίχνευσης του ορθού τρόπου διαχείρισης της αγάπης.Όλοι μιλάμε για αγάπη, όλοι την αποζητούμε, όλοι την πληγώνουμε, ποιος όμως μας έμαθε να τη διαχειριζόμαστε; Εφόσον η αγάπη είναι τέχνη, πότε βάλαμε τον εαυτό μας στη διαδικασία της μάθησης και εν τέλει ποιους είχαμε δασκάλους σε αυτή τη διαδρομή; Το βιβλίο μιλά ξεκάθαρα. Σε αρκετά μάλιστα σημεία ο τόνος ανεβαίνει για να θίξει τα κακώς κείμενα.
Μία από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τραγωδίες του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι εξαντλεί πολύτιμη ενέργεια για να πείσει το περιβάλλον του και τον ίδιο ότι η κακοδαιμονία της ζωής οφείλεται στο κακό που έκαναν οι άλλοι σε αυτόν. Η πραγματική συμφορά που υφίσταται η σημερινή κοινωνία δεν είναι η οικονομική δυσπραγία. Αυτό είναι μία συνέπεια που συνίσταται στον ενταφιασμό ανεκτίμητων χαρισμάτων ολόκληρων γενεών με την υπόσχεση της εύκολης ζωής που εξαπατηθήκαμε να πιστεύουμε ότι είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση.
Την ποιότητα της ζωής του ανθρώπου δεν την καθορίζει το κακό που του κάνουν οι άλλοι. Την ποιότητα της ζωής του την καθορίζει το κακό που κάνει εκείνος στους άλλους. Η προσφορά και η αποδοχή της αγάπης προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης του ενός έναντι του άλλου. Μπορεί να αποφεύγουμε να προσφέρουμε την αγάπη μας ή να απορρίπτουμε την αγάπη των άλλων για να αποφύγουμε την ευθύνη της αγάπης.
Συνήθως η αγάπη θεωρείται ένα συναίσθημα, μία συμπάθεια για έναν άνθρωπο. Αν και το συναίσθημα είναι μέρος της αγάπης, είναι τραγικό λάθος να θεωρείται απλό συναίσθημα. Να προκρίνεται το συναίσθημα έναντι του βιώματος. Στην εποχή μας οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο την ανάγκη τους να αγαπηθούν παρά την ανάγκη τους να αγαπήσουν, με αποτέλεσμα να επιζητούμε όλοι ξέφρενα την αγάπη και να μην υπάρχει κανείς για να μας την προσφέρει.
Η προσέγγιση του π. Φάρου θέτει διλλήματα, μας φέρνει ενώπιον ευθυνών, μας δείχνει δρόμους και παγίδες. Μιλά για ευθύνη και αγώνα. Επισημαίνει την αναντικατάστατη ομορφιά αλλά και τα ψέματα με τα οποία την ντύνουμε για να καλύψουμε τις ανασφάλειες ή τους φόβους μας.
Θα χαρώ πολύ να συζητήσουμε για το βιβλίο περισσότερο προβληματισμένοι, μέσα από γόνιμα ερωτήματα προς τον εαυτό μας. Αν όντως η αγάπη είναι το πολυτιμότερο επίγειο προς διαχείριση δώρο μας (από και προς εμάς) αξίζει να το ζήσουμε με αλήθεια ως το έπακρο.
Το βιβλίο «Η διαχείριση της αγάπης» του π. Φιλόθεου Φάρου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός
7 σχόλια:
Σε εμπιστεύομαι τυφλά και το ξέρεις. Δεν το ξέρω το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά επίτρεψε μου να έχω μία ένσταση. Πώς είναι δυνατόν ο Φάρος να τονίζει την διαχείριση της αγάπης μέσα από ένα βιβλίο; Δεν κάνει αυτό που απεύχεται; Δεν μιλά θεωρητικά για κάτι που είναι πέρα για πέρα εμπειρικό;
Συμφωνώ απόλυτα για κάτι που είναι εντελώς εμπειρικό. Πρόσεξε όμως κάτι σημαντικό. Η αγάπη είναι από μόνη της μια τέχνη. Αυτό σημαίνει πως διδάσκεται και έχει τρόπο που μαθαίνεται ή και διακρίνεται. Για να φτάσεις να την ζήσεις χρεάζεται πρώτα να την μάθεις. Όχι γνωσιολογικά αλλά εμπειρικά. Χρειάζεται δηλαδή να αγαπήσεις πρώτα για να αγαπηθείς, να δώσεις πρώτος για να λάβεις αγάπη.
Χρειάζεται μια μέθοδος, όχι πάντα η ίδια, ούτε αποκλειστικά μόνο μια σωστή. Ο π. Φάρος σε αυτό το βιβλίο κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα: Μας γνωστοποιεί τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να διαχειριζόμαστε την αγάπη, είτε την έχουμε βιώσει είτε όχι ακόμα. Δεν λέει να προκρίνουμε τις θεωρίες για αγάπη από το βίωμα της. Απλά μας δείχνει κάποιους δρόμους. Το να τους βαδίσουμε όμως και αν δούμε κάποια πράγματα που είδε κι ο ίδιος, ίσως με ανάλογο τρόπο, αυτό είναι η επιθυμία του. Τα βήματα όμως, η διαδρομή, καλή μου Volta, είναι καθαρά και πέρα για πέρα δικά μας. Κι αυτά, όπως ξέρεις, δε γίνονται με τη φαντασία αλλά στο δρόμο.
Έγραψες πάλι υπουργέ! Συμφωνώ με όσα λες. Απλά με φοβίζουν όλοι όσοι γράφουν ή μιλάνε για την αγάπη δήθεν με την εμπειρία του παντογνώστη. Δεν μιλάω μόνο για την ερωτική αγάπη, μην παρεξηγηθώ. Προτιμώ λοιπόν και εγώ να τη ζω παρά να τη σκέφτομαι. Γι' αυτό μιλάω κάπως επιφυλακτικά.
Δεν αμφιβάλλω. Άλλωστε η αγάπη είναι επικοινωνία, σχέση, διάλογος. Η μόνωση δεν οδηγεί πουθενά, είναι αρρωστημένη κατάσταση. Και εμένα οι μεγαλοστομίες με απογοητεύουν γιατί σπάνια γίνονται πράξεις, ζωή. Δεν μπορείς όμως να μη δώσεις στο θαύμα το δικαίωμα να υπάρξει.
Σίγουρα έχεις βρει τον σωστό δρόμο. Καλό ταξίδι κι εύχομαι να χαρείς τη διαδρομή που θα σε οδηγήσει στον ομορφότερο προορισμό.
Πολλά άρθρα για την αγάπη συνέπεσαν! Το πρόβλημα είναι πως όσο περισσότερα γνωρίζουμε το ίδιο ανίκανοι να τη διαχειριστούμε παραμένουμε. Πάντως εμένα μου κέντρισε το ενδιαφέρον και θα το διαβάσω.
Όλα τα σχόλια σας πολύ όμορφα. Μπορεί να μην γράφω συχνά (γιατί δεν είμαι καλός σ'αυτό) αλλά πολύ συχνά σας διαβάζω και σας χαίρομαι. Πρώτη μου φορά όμως ταυτίζομαι με ένα σχόλιο από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη του. Filologina στο δικό σου αναφέρομαι. Επιτρέψε μου μόνο να προσθέσω στην τελευταία πρόταση τρεις λέξεις. "Πάντως εμένα μου κεντρίσε το ενδιαφέρον (και το εξώφυλλο) και θα το διαβάσω"
Επιτέλους! Κάποιος που συμφωνεί μαζί μου απόλυτα!
Δημοσίευση σχολίου