Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Αυτός, αυτή και τα μυστήρια

Χθες βράδυ επιστρέφοντας από μια βόλτα, έτυχε και συναντήθηκα με ένα γνωστό μου ζευγάρι που είχα να δω εδώ και καιρό. Τα τελευταία χρόνια ζουν στους Παξούς όπου έχουν διοριστεί και οι δύο. Αφού είπαμε τα σχετικά ρώτησα, κάπως αφελώς: και πότε σκέφτεστε να παντρευτείτε; Κοιτάχτηκαν απότομα μεταξύ τους.
Αυτός: Εγώ με αυτήν; Ποτέ;
Αυτή: Εγώ με αυτόν; Όχι δα. Ποτέ.

Με κοίταξαν κι οι δυο, αυτός χαμογέλασε -Δε ξέρω θα δούμε –Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα, θα δούμε συμπλήρωσε αυτή. Χαιρετηθήκαμε και έπειτα οι δυο τους έφτασαν στο σπίτι που τους φιλοξενεί. Κλείδωσαν το δωμάτιο, ξεντύθηκαν, έπεσαν για ύπνο, κοιτάχτηκαν πάλι, έκλεισαν τα μάτια, - Καληνύχτα – Καλό βράδυ.

Αυτή: Ως πότε θα εξακολουθώ να κοιμάμαι μαζί του;
Αυτός: Άλλη μια νύχτα μαζί της. Πώς αντέχω;
Αυτή: Κατέστρεψες τη ζωή μου.
Αυτός: Για όλα κατηγορεί τους άλλους τον εαυτό της ποτέ. Ανεύθυνη.
Αυτή: Δεν πήρε ποτέ τη σωστή απόφαση. Όλα τα περίμενε από εμένα.
Αυτός: Πάντα ήθελε να γίνεται το δικό της. Εγωίστρια.
Αυτή: Σιχαίνομαι πολλά πάνω του, γιατί τα ανέχομαι;
Αυτός: Δε βλέπει πώς έχει γίνει; Πώς να συνεχίσω να την καλοβλέπω;
Αυτή: Είμαι πανέμορφη. Μοιάζει πολύ λίγος δίπλα μου.
Αυτός: Με εξάντλησε, έχασα την υπομονή μου.
Αυτή: Αν δεν τον είχα γνωρίσει θα είχα ήδη παντρευτεί, θα είχα παιδιά.
Αυτός: Κάποτε με λάτρευε. Ψέμα ήταν, όχι αγάπη, όσα έλεγε.
Αυτή: Κανείς δεν τον έχει αγαπήσει όσο εγώ. Τώρα όμως είναι ξένος.
Αυτός: Κάποτε θα έδινα τη ζωή μου για αυτή. Τώρα τη βαριέμαι.
Αυτή: Πώς κατάντησα έτσι;
Αυτός: Πώς κατάντησα έτσι;

Αυτή άνοιξε τα μάτια, το ίδιο κι αυτός. - Θέλω να σου πω κάτι. –Το ίδιο κι εγώ. Άνοιξε το πορτατίφ δίπλα του. - Ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ; - Κι εγώ. Ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ; Κοιτάχτηκαν με τη γλύκα των ηττημένων στα μάτια. Το μόνο που ήθελαν ήταν να τους αγαπήσει κάποιος όσο οι ίδιοι αγαπούσαν τον εαυτό τους. Δυστυχώς όμως το ένα μόλις βήμα έξω από τον εαυτό του δεν το έκανε κανείς τους. Κι έτσι συνέχισαν να αγαπάνε περισσότερο από όλους τον εαυτό τους και μόνο. Κι έτσι κατέληξαν να συμφωνούν μόνο στην απορία για το πώς κατάντησαν.

Η αγάπη είναι μυστήριο. Μόνο που δεν τελειώνει στον εαυτό μας κι αν δε βγει από εκεί, δε θα λυθεί ποτέ.

Αυτός: - Καληνύχτα γλυκιά μου. Δεν ήθελα κάτι.
Αυτή: Καληνύχτα μωρό μου. Ούτε εγώ...

3 σχόλια:

Volta είπε...

Υπουργέ με εντυπωσίασες. Πάλι.
Αν αυτό το ζευγάρι είναι αληθινό θα ήθελα να τους πω να το διαλύσουν ή να καθίσουν κάτω να το συζητήσουν. Πραγματικά η μεγαλύτερη αγάπη είναι αυτή που δείχνουμε στον εαυτό μας. Ενώ εμείς τρέχουμε από δω και από κει ψάχνοντας και ρωτώντας για το τι είναι η αγάπη. Στον εαυτό μας πρ΄πει να ψάξουμε. Αυτό το ουσιαστικό πρώτο βήμα που λες προς τον άλλο. Η έξοδος από τον εγωισμό μας. Μπράβο και πάλι. Είσαι συγγραφέας ξεχωριστός!

Volta είπε...

Όσο για τον τίτλο! Ευρηματικότητα που θύμισε Μπρους Γουίλις και Σίμπιλ Σέπερντ στα νιάτα τους! Είσαι απίστευτος.

filologina είπε...

Συγκλονιστικό το γράψιμο. Πιστεύω οι τύποι να είναι στη φαντασία σου γιατί αν δεν είναι δώσε μου τηλέφωνο να τους μιλήσω. Μου άρεσε πολύ το σκεπτικό σου πως για να αγαπήσουμε αληθινά κάποιον δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο όσο το να τον αγαπήσουμε σαν τον εαυτό μας. Μόνο που ενώ τον έχουμε κάθε μέρα μαζί μας είναι και το πιο δύσκολο να τον μάθουμε και να δούμε τι θέλει. Είναι ο εγωισμός που δεν μας επιτρέπει να δούμε παραπέρα από τη μύτη μας και έτσι μετά θα αναρωτιόμαστε και εμείς "πώς κατάντησα έτσι"; ψάχνοντας τις ευθύνες παντού γύρω και όχι σε εμάς τους ίδιους.
Τελικά όντως όλοι μιλάνε για αγάπη αλλά ελάχιστοι την ζουν.