Υπάρχει, όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί τα μικρά παιδιά και οι άδολοι άνθρωποι, ένα ιδιαίτερο γνώρισμα που κάνει αξόδευτη αυτή την ποιότητα. Όταν τα ψάξεις όλα, όταν τα ονοματίσεις ξεχωριστά και πεις στον εαυτό σου πως δοκιμάζοντας τα ξέρεις πια όλα, υπάρχει κάτι που αντέχει στο ίδιο νόημα επειδή ακριβώς δεν είναι θέμα γνώσης αλλά πίστης. Στη γλώσσα μας το λέμε εμπιστοσύνη.
Όταν δυο άνθρωποι έχουν διανύσει μια έντονη πορεία στον έρωτα και είναι έτοιμοι να παντρευτούν, τη στιγμή του μυστηρίου οδηγούνται να πάρουν τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής τους έχοντας ελάχιστες ή αβέβαιες γνώσεις. Δε ξέρουν πως ο άνθρωπος που έχουν δίπλα τους θα τους κάνει ευτυχισμένους. Συγκρίνοντας μάλιστα την διαδρομή των περισσοτέρων ζευγαριών που ύστερα από μια έντονη διαδρομή στην ιστορία του έρωτα οδηγήθηκαν στο γάμο, παρατηρούν πως μετά από λίγα χρόνια η βεβαιότητα με την οποία είχαν ερωτευτεί αυτό τον άνθρωπο έγινε κάτι άλλο˙ αγάπη, συνήθεια, βόλεμα, εξασφάλιση, «για τα παιδιά», ασφάλεια, κάλυψη και χίλια δυο άλλα που τα ξέρουν καλύτερα όσοι έχουν περάσει από τη γέφυρα του γάμου.
Αν τους ρωτήσεις εκείνη τη στιγμή γιατί βρίσκονται εκεί κι αν είναι βέβαιοι πως θα ευτυχήσουν δίπλα στο ταίρι τους, δεν ξέρουν να σου πουν. Είναι αδύνατο να το γνωρίζουν˙ απλά το πιστεύουν. Κι έτσι απλά κάνουν το σημαντικότερο βήμα της ζωής τους δίχως γνώση καμία, δίχως βεβαιότητα καμία, απλά επειδή πιστεύουν πως ο άνθρωπος δίπλα τους θα τους δώσει την πληρότητα της σχέσης που αποκαλούμε ευτυχία. Τον εμπιστεύονται κι αν διαψευστούν ή όχι πλέον δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τους ίδιους αλλά πλέον κι από κάποιον άλλον.
Σε τούτο το γνώρισμα υπάρχει κάτι το θεϊκό. Κάτι που αδυνατώ να εννοήσω πως μπορεί να χωρέσει στην ανθρώπινη αδύναμη φύση. Είναι τόσο απερίγραπτα όμορφο να εμπιστεύεσαι κάποιον αλλά και τόσο δύσκολο να το κάνεις αυτό για χρόνο. Είναι μάλλον ο αγαπημένος μας εγωισμός που ζητά βεβαιότητες κι αποδείξεις εκεί που δεν υπάρχουν, εκεί που δεν πρέπει να υπάρχουν. Είναι ακριβώς όταν κάποιος σου επιβάλλει την αγάπη του με το θαύμα ή με το κύρος. Όταν δίχως να το καταλάβεις κλέβει την ελευθερία σου για να σε κάνει να αισθανθείς κάτι που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα άθλημα εμπιστοσύνης. Μια πορεία που κερδίζεται μέρα με τη μέρα, όταν κάθε μέρα χρειάζεται να παρατήσεις τις βεβαιότητές σου και να τις κερδίσεις από την αρχή για να τις ξαναναζητήσεις την επόμενη μέρα, όταν δηλαδή χρειάζεται να δοκιμάζεις τη σχέση σου με τους άλλους κάθε μέρα, να τις βρίσκεις λειψές και να φεύγεις ή να διακρίνεις πως εκεί θες να ανήκεις κι εσύ και να μένεις.
Μετά από πολλά χρόνια τα μικρά παιδιά και οι άδολοι άνθρωποι με έμαθαν πως η γυμναστική της εμπιστοσύνης είναι ένα πεδίο αγώνα που το δοκιμάζεις κάθε μέρα σε κάθε άνθρωπο ακόμη και στον ίδιο τον Θεό. Ό,τι επιβεβαιώνει η εμπιστοσύνη σου σημαίνει πως όντως αξίζει, πως είναι αληθινό και χρειάζεται να ριψοκινδυνεύσεις την ίδια σου τη ζωή για να μη το χάσεις. Ό,τι όμως έχεις πάψει να εμπιστεύεσαι, έχεις ήδη αρχίσει να το χάνεις, σύντομα θα γίνει ξένο από σένα και αναπόφευκτα θα βαφτιστεί στην αδιαφορία των εκτός της ζωής σου γεγονότων και νοημάτων.
Λυπάμαι όσους δεν άντεξαν να δοκιμάσουν την υπέρβαση αυτού του αθλήματος. Λυπάμαι τον εαυτό μου όταν από δειλία ή εγωισμό διστάζω να αποδειχτώ άξιος της εμπιστοσύνης ανθρώπων που προσφέρουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν ζητώντας ένα και μόνο πράγμα, εμπιστοσύνη. Λυπάμαι όσους δε μπορούν να αναγνωρίσουν πως πιο τραγικό από το να χάνεις την εμπιστοσύνη σου είναι να μην την έχει δώσει. Λυπάμαι όσους μπερδεύουν με ολέθρια αποτελέσματα ποιον από τους εαυτούς τους πρέπει να εμπιστεύονται κάθε στιγμή. Όσους ζουν την εμπιστοσύνη ως τρόπο τους ζηλεύω και τους χαίρομαι.
Τα λιμάνια όσων γνωρίζουμε με βεβαιότητα στη ζωή μας είναι στ’ αλήθεια πανέμορφα. Οι διαδρομές όμως των μυστικών που χρειάζονται πίστη για να τα περπατήσεις μυρίζουν αιωνιότητα. Η χαρά κι η χάρη του χαρίσματος της πλήρους ζωής εν τέλει, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην επιλογή που κάνεις αν αυτή σου τη δίνουν ή εσύ την κερδίζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου