Ωραίοι θάνατοι

Στην αρχή η λέξη με φόβιζε. Τρόμαζα μόνο και μόνο στην ιδέα του θανάτου. Του θανάτου των άλλων, των αγαπημένων μου προσώπων. Ο δικός μου θάνατος ουδέποτε με έβαλε σε ανησυχίες γιατί μετά από αυτόν δεν είχα τίποτε να χάσω. Χάνοντας τον εαυτό μου θα τα είχα πλέον χάσει όλα, άρα προς τι το άγχος και προς τι η στεναχώρια;

Όσο τα χρόνια περνούσαν πάνω μου και μέσα μου η ίδια η ζωή με έκανε μαζί με άλλα να αλλάξω και τούτη μου την παλιά πεποίθηση. Όχι ο θάνατος δεν είναι το μυστήριο της μιας φοράς, δεν είναι το μοναδικό, το αναπόφευκτο και σίγουρα όχι το τέλος. Χρειάστηκε να περάσω από μια επώδυνη μα ωστόσο πολλαπλά ευεργετική διαδικασία αλλαγών για να κατανοήσω τούτο τον απλό νόμο της ζωής: ότι δεν υπάρχει ένας μόνο θάνατος κατά τη διάρκεια της ύπαρξης ενός ανθρώπου. Από τη στιγμή που γεννιέσαι έως τον βιολογικό θάνατο θα γεννηθείς και θα πεθάνεις αμέτρητες φορές, ή καλύτερα τόσες όσες χρειαστείς για να περάσεις από τη μια φάση της ζωής σου σε μια νέα. Για να γεννηθείς όμως στο επόμενο στάδιο θα πρέπει πριν να έχεις πεθάνει κάπου και κάπως, να έχεις αφήσει σε κάποιον τάφο τον παλιό σου εαυτό.

Κάθε αρχή λοιπόν, κάθε νέο ξεκίνημα προϋποθέτει έναν προηγούμενο θάνατο. Το ιδιαίτερα δύσκολο αλλά και το ιδιαίτερα όμορφο συνάμα είναι πως θα χρειαστεί εγώ ο ίδιος να θυσιάσω τον εαυτό μου, να τον δω νεκρό, να χάνει κάτι, να χάνει πολλά ή τα πάντα, προκειμένου να αναστηθεί, να γίνει κάποιος άλλος, να προχωρήσει, να μάθει και να επιτύχει να ζει. Βέβαια σε ποιον αρέσει η ιδέα ενός νεκρού, ενός προγραμματισμένου θανάτου, μιας προσωπικής αυτοκτονίας; Σε όποιον αρέσει να ξαναβρεί τον εαυτό του ζωντανό απαντώ αυθόρμητα. Για να βρεις αυτόν ακριβώς τον χαμένο σου εαυτό, τον χαμένο κάπου στα αθέατα μέρη μιας χαμένης ζωής, θα πρέπει να προσκομίσεις στο δημοτολόγιο των παλιών φάσεων της ζωής σου το όνομα του νεκρού εαυτού που άφησες πίσω. Τα χαρακτηριστικά, την ταυτότητα, τις ιδιότητες και τα όριά του. Αιωνία του η μνήμη!

Από εκεί και πέρα η νέα δημιουργία, η νέα αρχή συνιστά τη νέα γέννηση, τον νέο σου εαυτό, ιδωμένο αλλιώς, μέσα σε διαφορετική φάση της ίδιας ζωής. Της ίδιας ζωής! Άντε να αλλάξεις εαυτό και να λες πως παραμένεις στην ίδια ζωή! Τέλος πάντων, επειδή ακριβώς θα πεθάνεις και θα γεννηθείς περισσότερες φορές από όσες θα μνημονεύει κάποτε ο τάφος σου και θα περάσεις έντονες στιγμές διαρρηγνύοντας τα έλυτρα της παλιάς σου ζωής, δημιουργημένος σε μια νέα πραγματικότητα αξίζει να τεθεί ένα καίριο ερώτημα κάθε φορά που σαν τη χρυσαλίδα πασχίζεις να εγκαταλείψεις την ασφάλεια από το κουκούλι σου. Ναι, το ξέρω πως επειδή παλεύω, και παλεύω συνειδητά μέχρι θανάτου για το ακόμα παραπέρα, ποια είναι η επόμενη ζωή στην οποία θέλω να γεννηθώ;

Η απάντηση σίγουρα δηλώνει το όνομα του νέου μας εαυτού που σε μεγάλη ηλικία βαφτίστηκε για άλλη μια φορά, υιοθετώντας ένα νέο τρόπο αντίληψης της περιπέτειας της ζωής έως ότου κάποιες νέες συνθήκες κάποιας νέας πραγματικότητας, μιας νέας ανάγκης σε μια καινούρια εποχή απαιτήσουν νέα γέννηση, νέα βάφτιση, νέα ταυτότητα, νέα ζωή. Τελικά η ουσία της πλήρους ζωής δεν είναι το πόσες φορές γεννήθηκες, αλλά το πόσες φορές συνειδητοποίησες κι εκπλήρωσες την ανάγκη του θανάτου για κάθε τι που σε πεθαίνει, προτού γεννηθείς και ξαναγεννηθείς και ξαναγεννηθείς σε πείσμα του ενός και παντοκράτορα θανάτου. Σε πείσμα της λογικής των παράλογων ανθρώπων, σε πείσμα των μετρήσιμων αποδείξεων, σε πείσμα των τυφλών στην μεταφυσική πραγματικότητα και των ζωντανών νεκρών που κυκλοφορούν δίπλα σου χρειάζεται να αναγνωρίσεις τούτη την αλήθεια των νόμων της ζωής, πως εάν δεν υπάρχει ανάσταση, κάθε φορά που πεθαίνεις, όλα είναι μάταια.