Ἀπὸ τὸ καθ᾿ ἡμέραν στὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν

Το βιβλίο το πήρα για μάλλον άσχετους με το περιεχόμενο λόγους. Η μεγάλη μου εκτίμηση στην προσωπικότητα του Μεσογαίας Νικόλαου, η άριστη εντύπωση από προηγούμενα έργα του που είχα διαβάσει, το εντυπωσιακά εμπνευσμένο ζωγραφικό θέμα του εξωφύλλου, με έκαναν να συμπληρώσω τη βιβλιογραφική μου σπουδή και με τούτο το έργο.

Η θεματική του άλλωστε λέει πολλά και υπόσχεται ένα εξαιρετικό περπάτημα σε θαυμάσιες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, περιοχές της ανθρώπινης ζωής. Το οπισθόφυλλο άλλωστε ήταν και μόνο του ως ανάγνωση μια πρόσκληση: «Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Φιλ. 3, 20). Ἡ ζωή μας, τὸ φρόνημά μας, ἡ καθημερινότητά μας, ἡ σκέψη μας, ἡ προοπτική μας, δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὰ γήινα, μὲ τὰ χρονικά, μὲ τὰ χωρικά. Ἀλλὰ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὰ αἰώνια, μὲ τὰ πνευματικά. Ὅσα κι ἂν ἀποκτήσεις σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο εἶναι λίγα. Ὅσα χρόνια κι ἂν ζήσεις -καὶ ἑκατὸν πενήντα ἀκόμη- εἶναι πολὺ λίγα. Ὅ,τι κι ἂν κάνεις πεθαίνει. Τί φοβερὸ πράγμα ὅμως, νὰ ζεῖ κανεὶς ἀπὸ τώρα, μέσα ἀπὸ τὴν καλλιέργεια τοῦ φρονήματος τῶν ἀρετῶν, στὴν κατάσταση τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου «οὔκ ἐστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Αὐτὴ εἶναι ἡ σχέση μας μὲ τὸν χρόνο: νὰ τὸν μεταμορφώνουμε σὲ αἰωνιότητα. Καὶ μόνο ποὺ τὰ λέει κανεὶς εὐχαριστιέται! Γιὰ φαντασθεῖτε νὰ τὰ ζεῖ κιόλας! Καὶ σ αὐτὸ εἶναι ποὺ μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία. Διότι ἡ Ἐκκλησία μόνο αὐτὸ ζεῖ. Δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τίποτε ἄλλο. Καὶ ἀντιμετωπίζει καὶ τὴν καθημερινότητα μὲ τὸ πνεῦμα τῆς αἰωνιότητας.

Στον ουρανό λοιπόν η ζωή; Κι η ζωή εδώ; Ο χρόνος; Η αιωνιότητα; Ο τρόπος να ζεις τον χρόνο σαν αιωνιότητα; Στο τέλος του βιβλίου απόρησα με τον εαυτό μου. Πόσο κοντά κι εγώ σαν τον καθένα, περπατάω καθημερινά στη διαφορά της απειροελάχιστης ανατροπής από το θαύμα στο δεδομένο. Υπάρχει τρόπος να ζεις διαφορετικά τον χρόνο, να προγεύεσαι την αιωνιότητα. Ο δρόμος αυτός περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη δύσκολη αλλά πανέμορφη κοινωνία ισορροπημένων και καλλιεργημένων σχέσεων με ανθρώπους. Για να βρεις τον Θεό, απαραίτητο βήμα, πρώτη προϋπόθεση να βρεις τον εαυτό σου, να τον κοινωνήσεις στο πρόσωπο του συνανθρώπου σου κι έπειτα να ζήσεις τα μικρά και τα μεγάλα θαύματα που σε κάνουν από τη χάρη της αγάπης να νιώθεις σαν Θεός. Να δίνεις το υστέρημα των απαντοχών σου κι αυτό να σου επιστρέφει σαν θησαυρός που σε κάνει θεό. Κάθε μέρα; Κάθε μέρα!

Ολοκληρώνοντας αστράφτει στο μυαλό μου η σκέψη πόσες φορές μίλησα σε λίγες γραμμές για θαύματα από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Δεν το παίρνω πίσω, δε συμμαζεύω τίποτα. Για μένα η ανάγνωση αυτή ήταν μια πρόκληση να υποψιαστώ μιαν άλλη πραγματικότητα, μια αλήθεια που εάν δεν τη ζεις ως καθημερινή εμπειρία γίνεσαι απελπιστικά πιο φτωχός σε προοπτικές. Να ξέρεις πως μπορείς να ζεις σαν Θεός κι εσύ να προτιμάς να ζεις στην ανία. Δίπλα σου να βρέχει στιγμές αθανασίας κι εσύ να μετράς τα χρόνια σε κεράκια από τούρτες γενεθλίων, σε ένσημα για τη σύνταξη, χτύπους από δείχτες ρολογιών ή σε αδιέξοδες αναμνήσεις ημερολογίων. Από το καθ’ ημέραν λοιπόν στο καθ’ ομοίωσιν με τον μυστικό τρόπο που ζεις την αγάπη και την πληρότητα των σχέσεων στην καθημερινή διαδρομή έως τη στιγμή που ο χρόνος καταργείται παύοντας να κυλά όπως ήξερες. Ως τη στιγμή που μπρος στα μάτια σου και μέσα στη καρδιά σου όλα (μα όλα!) συμβαίνουν αλλιώς!

Το έργο: «Ἀπὸ τὸ καθ᾿ ἡμέραν στὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν» του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εν πλω»