Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Έρωτας ή τίποτα

Κι ο τίτλος από μόνος του είναι διαφήμιση. Ο Δημήτρης Καραγιάννης, παιδοψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής, διευθυντής του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής και ιδρυτής του θεραπευτικού και εκπαιδευτικού ινστιτούτου «ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ» σημειώνει πως τον αντέγραψε από κάποιον τοίχο των Αθηνών που κάποιος ευφάνταστος άγνωστος το κοινοποίησε με μορφή λεκτικής επανάστασης προς όφελος όλων ημών. Το βιβλίο έφτασε στα χέρια μου με μεγάλη περιέργεια και έκπληξη. Να μιλήσει κάποιος για τον έρωτα αντί να τον ζει; Τι να περιγράψουν τα λόγια, τι κατευθύνσεις να δώσουν μπροστά σε αυτό το άνευ λόγων θαύμα που ζει κάποιος βιωματικά με τη μετοχή του σε τούτο ο δώρο; Κι όμως! Η διάψευση από την ανάγνωση του βιβλίου ήταν πανηγυρική. Σελίδα σελίδα ο συγγραφέας κατέθετε την κλινική του εμπειρία και πρόταση από την ευκαιρία να δούμε τον έρωτα όχι ως ένα απλό συναίσθημα που προκύπτει κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά ως μια μοναδική δυνατότητα να ενσαρκώσει κανείς βιωματικά το νόημα της ύπαρξης.

Η πρώτη εύστοχη παρατήρηση του συγγραφέα είναι η διαίρεση ανάμεσα στον ερωτικό και στον ερωτευμένο άνθρωπο. Η ζυγαριά κλίνει ασφαλώς υπέρ του πρώτου. Άλλωστε η «παραίτηση» από το να είμαστε ερωτικοί να οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή. Έτσι, η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στο τίποτα, που είναι το άδειο. Η απουσία, η εγκατάλειψη, η ανυπαρξία, ο θάνατος. Όπου η εμπειρία των αδιέξοδων σεξουαλικών επαφών δίχως έρωτα γίνεται η αφορμή για την αναζήτηση του έρωτα που θα αφορά όλην την ύπαρξη.

Στο προλογικό του σημείωμα ο Καραγιάννης γράφει και τα εξής: «Οι ερωτικές σχέσεις που δεν γνωρίζουν να ανανεώνονται, ενώ αναζητούν την ευχαρίστηση, οδηγούνται στην απογοήτευση. Η φθορά από τον αμείλικτο χρόνο που σημαδεύει το σώμα, την ψυχή και τις σχέσεις μοιάζει να είναι το μόνο στοιχείο που καθορίζει τις ζωές πολλών ανθρώπων, που με έναν αυτοκαταστροφικό αυτόματο πιλότο οδηγούνται στην προκαθορισμένη ήττα… Όμως, μέσα από χιλιάδες ώρες θεραπευτικών συνεδρίων με ζευγάρια που δεν αποδέχονται τη φθορά ως οδηγό στη σχέση τους και αναζητούν μιαν άλλη πορεία που περιέχει την έκπληξη, την τρυφερότητα και τον ανατροφοδοτούμενο έρωτα μου δίνουν το δικαίωμα, αλλά και την ευθύνη να μοιραστώ την εμπειρία μου. Με το θέμα του έρωτα ως ζητούμενο που δεν μπορεί να θεωρηθεί ποτέ ως περαιωμένο, αφού αποτελεί μια ζωντανή διεργασία στην οποία προστίθενται νέα δεδομένα. Με τις καταγραφές να αποτελούν αφορμή για περαιτέρω αναζήτηση, αφού τα ερωτήματα δεν απαντιούνται οριστικά γιατί εγείρουν νεώτερα».

Παρακάτω συνεχίζει λέγοντας: «Όμως το ερώτημα του έρωτα δηλώνει την ανεπάρκειά μας. Γιατί είμαστε πάντα ατελείς στο να τον βιώσουμε, όπως μας αντιστοιχεί. Μια ατέλεια που δεν μπορεί να καταγραφεί με καταθλιπτικούς όρους, αλλά και αυτογνωσία που αναγνωρίζει τους περιορισμούς για τη μετοχή στο θαύμα. Η συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας για ευχαριστιακή βίωση του έρωτα όσο και όπως το δικαιούμαστε και ταυτόχρονα η συνειδητή απόφαση να μην παραιτηθούμε. Ερωτικοί ως τον θάνατο. Και τότε καταργείται ο θάνατος. Γιατί το θαύμα της ζωής που υπερβαίνει το τυχαίο και το δοσμένο δεν σβήνει ποτέ. Συντελείται σε μια σκυταλοδρομία που υπερβαίνει τις φθαρτές ατομικότητες. Και ο έρωτας είναι η πρόσκληση για να υπερβούμε την ατομική ανεπάρκεια για να συναντήσουμε τον πυρήνα της ζωής, που θα παραμείνει άφαντος, ακατανόητος, απερίφραστος. Πάντα υπάρχουν, ανέφικτα μέσα από τις γνώσεις και τις πληροφορίες. Αλλά πάντα διαθέσιμος στο να αγγιχτεί από εκείνους που δεν κλείνονται στην ατομική τους αυτάρκεια και δεν παραιτούνται από το να την αναζητήσουν. (…)Η ύπαρξη ζητά το απόλυτο. Ο έρωτας δεν είναι απλώς ιδεολογική κάλυψη της ανάγκης σε σεξουαλικότητα. Δεν είναι απλώς μια συναισθηματική συγκίνηση, ούτε παρορμητικό πάθος. Είναι η επιθυμία για το επέκεινα. Για την εξαφάνιση του φθαρτού και του θανάτου. Μια ελάχιστη εμπειρία της αιωνιότητας. (…)Η ευχαριστιακή βίωση της συντροφικότητας δεν σταματά σε κάποια περίοδο της κοινής ζωής καθώς η ζωντανή συντροφική σχέση διαμορφώνει νέες δυνατότητες. Οι νέοι σύντροφοι κάθε εποχής συλλέγουν την ομορφιά των προσωπικών μας εμπειριών και, αφού τη μεταβολίσουν, δύνανται να παράγουν μια νέα πρόταση κοινής ζωής που να εκφράζει τη συντροφικότητά της. Με συντρόφους που μας έδωσαν, μας δίδουν και θα μας δώσουν τη δυνατότητα πίσω στον αειφόρο έρωτα με την ομορφιά του μέσα στην ευχαριστιακή βίωση της ζωής».

Παλαιότερα πίστευα πως το «Έρωτος φύσις» του παπά Φιλόθεου Φάρου είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί περί έρωτα στον τόπο μας. Η προσπάθεια αυτή του Δημήτρη Καραγιάννη τολμά όχι να αναμετρηθεί μαζί του αλλά έστω να δηλώσει εμφανώς πως μετά από αυτό δεν ακολουθεί το συγγραφικό χάος αλλά προσπάθειες εξαιρετικά αξιόλογες και φιλόδοξες. Καλή ανάγνωση σε όλους όσοι στο κέντρο της ερωτικής τους βιοτής ή αναζήτησης έχουν ως δείκτη την ανεπανάληπτη αγάπη!

Δεν υπάρχουν σχόλια: